Guðmundur Finnbogason. Egill Skallagrímsson: Difference between revisions
Created page with "* '''Höfundur''': * '''Títill''': * '''Birtíst í''': * '''Staður, Ár''': * '''Rafræn útgáfa''': * '''Tilvitnun''': ''MLA, APA, Endnote ref. (export/download)'' ----..." |
No edit summary |
||
| (3 intermediate revisions by 3 users not shown) | |||
| Line 1: | Line 1: | ||
* ''' | * '''Author''': Guðmundur Finnbogason | ||
* ''' | * '''Title''': Egill Skallagrímsson | ||
* ''' | * '''Published in''': ''Skírnir'' 79 | ||
* ''' | * '''Year''': 1905 | ||
* ''' | * '''Pages''':119-33 | ||
* ''' | * '''E-text''': [http://timarit.is/view_page_init.jsp?gegnirId=000525491 timarit.is] | ||
* '''Reference''': Guðmundur Finnbogason. "Egill Skallagrímsson." ''Skírnir'' 79 (1905): 119-33. | |||
---- | ---- | ||
* ''' | * '''Key words''': characterization, poetry (kveðskapur, persónusköpun) | ||
==Annotation== | |||
Character description of Egil that examines in particular how he describes himself in his poetry. Egil is compared to Goethe, who also suffered from suicidal depression for a time but found an outlet for his feelings in the writing of The Sorrows of Young Werther in circumstances not unlike those that lead to Egil’s composition of Sonatorrek. | |||
== | ==Lýsing== | ||
Guðmundur fjallar um persónulýsingu Egils og beinir sérstakri athygli að því hvernig hann lýsir sér í sínum eigin kveðskap. Guðmundur líkir Agli m.a. við Goethe: „víkingurinn á blóði stokkinni öld hnefaréttarins og skáldkonungurinn á hæstu sjónarhæð mannúðarinnar taka höndum saman yfir aldardjúpið“ (s. 132). Goethe þjáðist líkt og Egill af þunglyndi um tíma en fékk útrás fyrir tilfinningar sínar með því að skrifa Raunir Werthers hins unga. Svipaður aðdragandi er að því að Egill yrkir Sonatorrek. | |||
==See also== | |||
==References== | |||
[[Egla,_80|Chapter 80]]: ''' Sleit mar bönd minnar ættar,''': „Alla æfi hefur hann haldið hlut sínum við hvern sem var að skifta, því hann hefur jafnan getað hefnt sín, rekið harma sinna og haldið þannig uppi jöfnuði í viðskiptum sínum við aðra. En svo koma náttúruöflin og ræna hann. Við þeim má hann ekki. Sjúkdómur tekur einn son hans, sjórinn annan. Hann litast um og finst hann vera einmana. Honum finst hann standa einn, eins og helbarin hrísla, honum finst eins og lifandi kvistur sé slitinn af ættstofninum, viðkvæmustu taugar sjálfs hans skornar sundur “ (s. 130-31) | |||
==Links== | |||
* ''Written by:'' Katelin Parsons | |||
* ''Icelandic translation:'' Jón Karl Helgason | |||
[[Category:Egils saga]][[Category: | [[Category:Egils saga]][[Category:Egils saga:_Articles]][[Category:Authors]][[Category:Characterization]][[Category:Poetry ]][[Category:All entries]] | ||
Latest revision as of 11:36, 26 July 2016
- Author: Guðmundur Finnbogason
- Title: Egill Skallagrímsson
- Published in: Skírnir 79
- Year: 1905
- Pages:119-33
- E-text: timarit.is
- Reference: Guðmundur Finnbogason. "Egill Skallagrímsson." Skírnir 79 (1905): 119-33.
- Key words: characterization, poetry (kveðskapur, persónusköpun)
Annotation
Character description of Egil that examines in particular how he describes himself in his poetry. Egil is compared to Goethe, who also suffered from suicidal depression for a time but found an outlet for his feelings in the writing of The Sorrows of Young Werther in circumstances not unlike those that lead to Egil’s composition of Sonatorrek.
Lýsing
Guðmundur fjallar um persónulýsingu Egils og beinir sérstakri athygli að því hvernig hann lýsir sér í sínum eigin kveðskap. Guðmundur líkir Agli m.a. við Goethe: „víkingurinn á blóði stokkinni öld hnefaréttarins og skáldkonungurinn á hæstu sjónarhæð mannúðarinnar taka höndum saman yfir aldardjúpið“ (s. 132). Goethe þjáðist líkt og Egill af þunglyndi um tíma en fékk útrás fyrir tilfinningar sínar með því að skrifa Raunir Werthers hins unga. Svipaður aðdragandi er að því að Egill yrkir Sonatorrek.
See also
References
Chapter 80: Sleit mar bönd minnar ættar,: „Alla æfi hefur hann haldið hlut sínum við hvern sem var að skifta, því hann hefur jafnan getað hefnt sín, rekið harma sinna og haldið þannig uppi jöfnuði í viðskiptum sínum við aðra. En svo koma náttúruöflin og ræna hann. Við þeim má hann ekki. Sjúkdómur tekur einn son hans, sjórinn annan. Hann litast um og finst hann vera einmana. Honum finst hann standa einn, eins og helbarin hrísla, honum finst eins og lifandi kvistur sé slitinn af ættstofninum, viðkvæmustu taugar sjálfs hans skornar sundur “ (s. 130-31)
Links
- Written by: Katelin Parsons
- Icelandic translation: Jón Karl Helgason
