Heimir Pálsson. Óðinn, Þór og Egill

• Author: Heimir Pálsson
• Title: Óðinn, Þór og Egill
• Published in: Skírnir 181 (spring)
• Year: 2007
• Pages: 96-121
• E-text:
• Reference: Heimir Pálsson. "Óðinn, Þór og Egill." Skírnir 181 (spring 2007): 96–121.

---

• Key words: literary elements, characterization, social reality, mythology (bókmenntaleg einkenni, persónusköpun, samfélagsmynd, goðsagnir)

Annotation

Heimir analyses four motives in the saga - wild animals, berserkers, sorcerers and skalds - in order to shed light upon the ideas that thirteenth century men had on the tenth century and contemplate why the saga was written. The motive of the wild animal appears in the names of men from the family of Mýrar and the animal names often reflect personal characteristics. The names give clues about which gods the persons have affinities with, and Heimir reminds the reader that Þór was considered as the most important god. Admittedly Egill bears no animal’s name and they seem to disappear entirely from his family after his generation. It is not explicitly said that Egill rages or goes berserk, and his battles seem more deliberate and realistic in the narration than those of his father and grandfather. Egill resembles the rest of his family and is in fact a man of Óðinn. His poetic gift is, like the berserk traits and magical knowledge, received from Óðinn, his look can also be derived from Óðinn. The message of the saga for the present can be that the men of Mýrar had formerly been warriors and men who openly fought the king’s authority. In the thirteenth century, these character traits had disappeared from the family and thus they were to be fully trusted to rule.

Lýsing

Heimir fjallar um söguna út frá fjórum minnum - villidýrinu, berserkinum, galdramanninum og skáldinu - í þeim tilgangi að varpa ljósi á hugmyndir þrettándu aldar manna um tíundu öldina og velta fyrir sér til hvers sagan var skrifuð. Villidýrsminnið birtist nöfnum manna af Mýraætt og nafn dýrsins endurspeglast oft í persónuleika viðkomandi. Nöfnin upplýsa hvaða guði persónurnar eru hliðhollar, en Heimir minnir á að Þór hafi verið talinn göfugastur goðanna. Nú ber Egill að vísu ekki dýrsnafn og þau virðast hverfa alfarið úr ættinni eftir kynslóð hans. Ekki er sagt beinum orðum að Egill hamist eða gangi berserksgang og bardagar hans virðast yfirvegaðri og frásagnirnar raunsæislegri en hjá föður hans og afa. Egill sver sig samt í ættina og er í raun Óðinsmaður. Skáldgáfa hans er, líkt og berserkseðlið og galdrakunnáttan, fengin frá Óðni og jafnframt getur útlit Egils einnig verið komið frá Óðni. Skilaboð sögunnar til samtímans virðist vera þau að fyrr á tímum hafi Mýramenn verið bardagamenn og einarðir baráttumenn gegn konungsvaldinu. Á þrettándu öld sé sú lyndiseinkunn horfin úr ættinni og henni því fulltreystandi fyrir völdum.

References

Chapter 88: þræla tvo: "Megi gera því skóna að dráp þrælanna tveggja undir ævilok Egils [...] sé í raun blótfórn, væri þar kominn merkur endir á lífshlaup Óðinsdýrkandans" (p. 115).

Links

• Written by: Álfdís Þorleifsdóttir
• English translation: Ermenegilda Müller