Egla, 06

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17	18	19	20
31	32	33	34	35	36	37	38	39	40
41	42	43	44	45	46	47	48	49	50
51	52	53	54	55	56	57	58	59

6. kafli. Af Þórólfi og Eyvindi

Þórólfur Kveld-Úlfsson og Eyvindur lambi komu um haustið heim úr víking. Fór Þórólfur til föður síns.

Taka þeir feðgar þá tal sín í milli. Spyr Þórólfur eftir hvað verið hefir í erindum þeirra manna er Haraldur sendi þangað. Kveld-Úlfur sagði að konungur hafði til þess orð sent að Kveld-Úlfur skyldi gerast maður hans eða sonur hans annar hvor.

„Hvernig svaraðir þú?“ kvað Þórólfur.

„Eg sagði svo sem mér var í hug, að eg mundi aldrei ganga á hönd Haraldi konungi og svo munduð þið gera báðir ef eg skyldi ráða. Ætla eg að þær lyktir muni á verða að vér munum aldurtila hljóta af þeim konungi.“

„Þá verður allmjög á annan veg,“ sagði Þórólfur, „en mér segir hugur um, því að eg ætla mig skulu af honum hljóta hinn mesta frama og til þess er eg fastráðinn að fara á fund konungs og gerast hans maður og það hefi eg sannspurt að hirð hans er skipuð afreksmönnum einum. Þykir mér það allfýsilegt að koma í þeirra sveit ef þeir vilja við mér taka. Eru þeir menn haldnir miklu betur en allir aðrir í þessu landi. Er mér svo frá sagt konungi að hann sé hinn mildasti af fégjöfum við menn sína og eigi síður þess ör að gefa þeim framgang og veita ríki þeim er honum þykja til þess fallnir. En mér spyrst á þann veg til um alla þá er bakverpast vilja við honum og þýðast eigi hann með vináttu sem allir verði ekki að manna, stökkva sumir af landi á brott en sumir gerast leigumenn. Þykir mér það undarlegt faðir um svo vitran mann sem þú ert og metnaðargjarnan, er þú vildir eigi með þökkum taka vegsemd þá er konungur bauð þér. En ef þú þykist vera forspár um það að vér munum hljóta af konungi þessum ófarnað og hann muni vilja vera vor óvinur, hví fórstu eigi þá til orustu í móti honum með konungi þeim er þú ert áður handgenginn? Nú þykir mér það ósæmilegast að vera hvorki vinur hans né óvinur.“

„Eftir gekk það,“ kvað Kveld-Úlfur, „er mér bauð hugur um að þeir mundu engir sigurför fara er börðust við Harald lúfu norður á Mæri. En slíkt sama mun það vera satt að Haraldur mun verða að miklum skaða mínum frændum. En þú Þórólfur munt ráða vilja athöfnum þínum. Ekki óttast eg það, þótt þú komir í sveit með hirðmönnum Haralds, að eigi þykir þú hlutgengur eða jafn hinum fremstum í öllum mannraunum. Varast þú það að eigi ætlir þú hóf fyrir þér eða keppist við þér meiri menn en eigi muntu fyrir vægja að heldur.“

En er Þórólfur bjóst á brott þá leiddi Kveld-Úlfur hann ofan til skips, hvarf til hans og bað hann vel fara og bað þá heila hittast.