Egla, 36

Chapter 36

Of Eric Bloodaxe and Thorolf

King Harold long held his residence in Hordaland or Rogaland, at those large estates that he owned, at Outstone or Augvalds-ness, or at Afreksted in Fitjar, or at Seaham in Lygra. But this winter the king was in the north part of the land.

Now, when Bjorn and Thorolf had been one winter in Norway and spring came, they made ready a ship and gathered men. And in the summer they went a-freebooting eastwards, and came home in the autumn, having won much wealth. But when they came home they heard that King Harold was in Rogaland and would remain there for the winter. King Harold was beginning to age much and fail in strength, but many of his sons were come to vigour. His son Eric, by-named Bloodaxe, was then quite young. He was being fostered with lord Thorir Hroaldsson. The king loved Eric above all his sons. Thorir was on most intimate terms with the king then.

Bjorn and Thorolf, when they came home, went first to Aurland, but afterwards turned their way northwards to visit lord Thorir at his home. They had a certain galley rowed by thirteen or fourteen oarsmen on either side, and they had about thirty men with them. This ship they had taken in their summer freebooting. It was gaily painted above the sea-line, and was very beautiful. But when they came to Thorir they were made welcome, and abode there some time; while the ship, tented over, floated opposite the house. It happened one day that, as Thorolf and Bjorn were going down to the ship, they saw that Eric, the king's son, was there; he went now out on to the ship, now up to the land, and stood there looking at the ship. Then said Bjorn to Thorolf:

'The king's son admires the ship much; do you offer it to him as a present, for I know it will much help us with the king if Eric be our pleader with him. I have heard it said that the king bears a heavy grudge against you for your father's sake.'

Thorolf said that this would be a good plan.

They then went down to the ship, and Thorolf spoke:

'Thou regardest the ship carefully, prince; how dost thou like it?'

'Right well,' said he, 'it is a perfect beauty.'

'Then will I give it thee,' said Thorolf, 'if thou wilt take the present.'

'Take it I will,' said Eric, 'and thou wilt deem it but poor payment therefor though I should offer thee my friendship; but this thou mayest look for if I live.'

Thorolf said that he thought the ship were thus far overpaid.

Then they separated. But thenceforward the king's son was right cheerful with Thorolf and his friend.

Bjorn and Thorolf, talking with Thorir, asked him whether he thought it true that the king bore a heavy grudge against Thorolf.

Thorir did not deny that he had heard so.

'Then I would fain,' said Bjorn, 'that you should go and plead Thorolf's cause before him, for one lot shall befall me and Thorolf; he did as much for me when I was in Iceland.'

The end was that Thorir promised to go to the king, and bade them try whether the king's son would go with him. But when Thorolf and Bjorn spake of this with Eric, he promised his influence with his father.

After that Thorolf and Bjorn went their way to Sogn. But Thorir and Eric the king's son set in order the newly-given galley, and went south to meet the king, and found him in Hordaland. He received them joyfully. They remained there for awhile, watching for a fit time to approach the king when he should be in a good humour. Then they opened this matter before the king, and said that a certain man had come named Thorolf, Skallagrim's son. 'We would pray thee,' they said, 'O king, to bear in mind this: that his kinsmen have done good to thee, and not to make him pay for what his father did in avenging his brother.'

Thorir spoke herein soft words, but the king answered rather shortly that to him and his much mischance had come from Kveldulf and his sons, and 'twas to be looked for that this Thorolf would be like-minded with his kin. 'They are all,' said he, 'overbearing men, who know no measure, and care not with whom they have to deal.'

Then Eric took the word. He said that Thorolf had made friends with him, and given him a noble present that ship which they had there. 'I have,' said he, 'promised him my hearty friendship. There will be few to become friends with me if this man get nothing by it. Thou wilt not let it be so, father, with him who has been the first to give me such a treasure.'

The end was that the king promised them before they parted that Thorolf should be in peace with him. 'But I will not,' said he, ' that he come into my presence. And thou, Eric, mayst make him as close to thee as thou wilt, him or more of his kin. But one of two things will happen, either they will be softer to thee than to me, or thou wilt rue this thy intercession, and that thou lettest them be long in thy company.'

Thereafter went Eric Bloodaxe and Thorir home to the Firths; then they sent word to Thorolf how their errand to the king had sped. Thorolf and Bjorn were for that winter with Brynjolf. Many summers they were out a-freebooting, but the winters they spent with Brynjolf, or sometimes with Thorir.

Kafli 36

Eiríkur þá karfann

Haraldur konungur hafði löngum aðsetu sína á Hörðalandi eða Rogalandi að stórbúum þeim er hann átti að Útsteini eða Ögvaldsnesi eða á Fitjum, á Álreksstöðum eða í Lygru, á Sæheimi. En þann vetur, er nú var frá sagt, var konungur norður í landi. En er þeir Björn og Þórólfur höfðu verið einn vetur í Noregi og vor kom þá bjuggu þeir skip og öfluðu manna til, fóru um sumarið í víking í Austurveg en fóru heim að hausti og höfðu aflað fjár mikils. En er þeir komu heim þá spurðu þeir að Haraldur konungur var þá á Rogalandi og mundi þar sitja um veturinn. Þá tók Haraldur konungur að eldast mjög en synir hans voru þá mjög á legg komnir margir.

Eiríkur son Haralds konungs er kallaður var blóðöx var þá á ungum aldri. Hann var á fóstri með Þóri hersi Hróaldssyni. Konungur unni Eiríki mest sona sinna. Þórir var þá í hinum mestum kærleikum við konung.

Björn og þeir Þórólfur fóru fyrst á Aurland er þeir komu heim en síðan byrjuðu þeir ferð sína norður í Fjörðu að sækja heim Þóri hersi. Þeir höfðu karfa þann er reru á borð tólf menn eða þrettán og höfðu nær þrjá tigu manna. Skip það höfðu þeir fengið um sumarið í víking. Það var steint mjög fyrir ofan sjó og var hið fegursta. En er þeir komu til Þóris fengu þeir þar góðar viðtökur og dvöldust þar nokkura hríð en skipið flaut tjaldað fyrir bænum.

Það var einn dag er þeir Þórólfur og Björn gengu ofan til skipsins. Þeir sáu að Eiríkur konungsson var þar, gekk stundum á skipið út en stundum á land upp, stóð þá og horfði á skipið.

Þá mælti Björn til Þórólfs: „Mjög undrast konungsson skipið og bjóð þú honum að þiggja að þér því að eg veit að okkur verður það að liðsemd mikilli við konung ef Eiríkur er flutningsmaður okkar. Hefi eg heyrt það sagt að konungur hafi þungan hug á þér af sökum föður þíns.“

Þórólfur sagði að það mundi vera gott ráð. Gengu þeir síðan ofan til skipsins og mælti Þórólfur: „Vandlega hyggur þú að skipinu konungsson. Hversu líst þér á?“

„Vel,“ segir hann, „hið fegursta er skipið,“ segir hann.

„Þá vil eg gefa þér,“ sagði Þórólfur, „skipið ef þú vilt þiggja.“

„Þiggja vil eg,“ segir Eiríkur, „en þér munu lítil þykja launin þótt eg heiti þér vináttu minni en það stendur þó til vonar ef eg held lífi.“

Þórólfur segir að þau laun þótti honum miklu meira verð en skipið. Skildust þá síðan en þaðan af var konungsson allkátur við þá Þórólf.

Þeir Björn og Þórólfur koma á ræðu við Þóri hvað hann ætlar, hvort það sé með sannindum að konungur hafi þungan hug á Þórólfi. Þórir dylur þess ekki að hann hefði það heyrt.

„Þá vildi eg það,“ sagði Björn, „að þú færir á fund konungs og flyttir mál Þórólfs fyrir honum því að eitt skal ganga yfir okkur Þórólf báða. Gerði hann svo við mig þá er eg var á Íslandi.“

Svo kom að Þórir hét ferðinni til konungs og bað þá freista ef Eiríkur konungsson vildi fara með honum. En er þeir Þórólfur og Björn komu á þessar ræður fyrir Eirík þá hét hann sinni umsýslu við föður sinn.

Síðan fóru þeir Þórólfur og Björn leið sína í Sogn en Þórir og Eiríkur konungsson skipuðu karfa þann hinn nýgefna og fóru suður á fund konungs og hittu hann á Hörðalandi. Tók hann feginsamlega við þeim. Dvöldust þeir þar um hríð og leituðu þess dagráðs að hitta konung að hann var í góðu skapi, báru þá upp þetta mál fyrir konung, sögðu að sá maður var þar kominn er Þórólfur hét, son Skalla-Gríms „vildum vér þess biðja konungur að þú minntist þess er frændur hans hafa vel til þín gert en létir hann eigi gjalda þess er faðir hans gerði þótt hann hefndi bróður síns.“

Talaði Þórir um það mjúklega en konungur svaraði heldur stutt, sagði að þeim hafði ótili mikill staðið af Kveld-Úlfi og sonum hans og lét þess von að sjá Þórólfur mundi enn vera skaplíkur frændum sínum. „Eru þeir allir,“ sagði hann, „ofsamenn miklir svo að þeir hafa ekki hóf við og hirða eigi við hverja þeir eiga að skipta.“

Síðan tók Eiríkur til máls, sagði að Þórólfur hefði vingast við hann og gefið honum ágætan grip, skip það er þeir höfðu þar „hefi eg heitið honum vináttu minni fullkominni. Munu fáir til verða að vingast við mig ef þessum skal ekki tjá. Muntu eigi það vera láta faðir um þann mann er til þess hefir fyrstur orðið að gefa mér dýrgripi.“

Svo kom að konungur hét þeim því áður létti að Þórólfur skyldi í friði vera fyrir honum. „En ekki vil eg,“ kvað hann, „að hann komi á minn fund. En gera máttu Eiríkur hann svo kæran þér sem þú vilt, eða fleiri þá frændur, en vera mun annaðhvort að þeir munu þér verða mjúkari en mér hafa þeir orðið eða þú munt þessar bænar iðrast og svo þess ef þú lætur þá lengi með þér vera.“

Síðan fór Eiríkur blóðex og þeir Þórir heim í Fjörðu, sendu síðan orð og létu segja Þórólfi hvert þeirra erindi var orðið til konungs.

Þeir Þórólfur og Björn voru þann vetur með Brynjólfi en mörg sumur lágu þeir í víking en um vetrum voru þeir með Brynjólfi en stundum með Þóri.