Egla, 75

Chapter 75

Egil comes to landowner Alf

Egil said to his comrades that he would go on his way and abide no longer. Thorfinn had a son named Helgi, a valiant man. Father and son offered Egil their company through the wood. They said they knew for a fact that Armod Beard had put six men into the wood to lie in wait for them, and it was likely that there would be more ambushed in the wood in case the first should fail. There were with Thorfinn four that offered to go. Then Egil sang a stave:

'If four with me follow,
Thou findest not six men
With us bloody sword-blows
To barter in fight.
And if he with eight go,
Undaunted in courage
On twelve black-browed Egil
The battle will dare.'

Thorfinn and his men decided to go into the wood with Egil: thus they were eight in all. And when they came where the ambush was set, they saw men there. But these house-carles of Armod who were in ambush, on seeing that the travellers were eight in number, thought they were overmatched, and hid them away in the wood. And when Egil's party came where the liers-in-wait had been, they saw that all was not peaceful. And now Egil said that Thorfinn and his men should go back, but they offered to go further. However Egil would not have it, and bade them go home; so they did so and turned back.

But Egil and his men went on forward, being now four. And as the day wore on they perceived that there were six men in the wood, and they were pretty sure that these also were house-carles of Armod. Up leapt the liers-in-wait and made at them, and they met their charge: and the encounter ended in Egil's slaying two and the rest running back into the wood.

Then Egil's company went on their way, and nothing more happened till they got out of the wood and found lodging near the wood with a landowner named Alf, who was called Alf the wealthy. He was an old man, wealthy in money, of a strange temper, so that he could keep but few in his household. A good reception Egil found there, and with him Alf was talkative. Egil asked many questions, and Alf told him what he asked. They spoke much about the earl and the king of Norway's messengers, who had before gone eastward to gather the tribute. Alf in his talk was no friend to the earl.

Kafli 75

Egill kom til Álfs bónda

Egill segir förunautum sínum að hann vill fara ferð sína og bíða eigi lengur. Þorfinnur átti son er Helgi hét. Hann var vasklegur maður. Þeir feðgar buðu Agli föruneyti sitt um skóginn. Sögðu þeir að þeir vissu til sanns að Ármóður skegg hafði gert menn sex á skóginn fyrir þá og þó líkara að vera mundu fleiri sátirnar á skóginum ef hin fyrsta slyppi. Voru þeir Þorfinnur fjórir saman er til ferðar buðust. Þá kvað Egill vísu:

Veistu, ef eg fer með fjóra,
færat þú sex þá er víxli
hlífa hneitiknífum
hjaldrgoðs við mig roðnum.
En ef eg er með átta,
erat þeir tólf er skelfi
að samtogi sverða
svarbrúnum mér hjarta.

Þeir Þorfinnur réðu þessu að þeir fóru á skóginn með Agli og voru þeir þá átta saman. Og er þeir komu þar er sátin var fyrir þá sáu þeir þar menn. En þeir húskarlar Ármóðar er þar sátu sáu að þar fóru átta menn og þótti þeim sér ekki færi til að ráða, leyndust þá í brott á skóginn. En er þeir Egill komu þar sem njósnarmenn höfðu verið þá sáu þeir að ei var allt fritt. Þá mælti Egill að þeir Þorfinnur skyldu aftur fara en þeir buðu að fara lengra. Egill vildi það eigi og bað þá fara heim og þeir gerðu svo og hurfu aftur en þeir Egill héldu fram ferðinni og voru þá fjórir saman.

Og er á leið daginn urðu þeir Egill varir við að þar voru sex menn á skóginum og þóttust vita að þar mundu vera húskarlar Ármóðs. Njósnarmenn hljópu upp og réðu að þeim en þeir í mót og varð sá fundur þeirra að Egill felldi tvo menn en hinir er eftir voru hljópu þá í skóginn.

Síðan fóru þeir Egill sína leið og gerðist þá ekki til tíðinda áður þeir komu af skóginum og tóku gisting við skóginn að bónda þess er Álfur hét og var kallaður Álfur hinn auðgi. Hann var maður gamall og auðigur að fé, maður einrænn svo að hann mátti ekki hafa hjón með sér nema fá ein. Góðar viðtökur hafði Egill þar og var Álfur við hann málreitinn. Spurði Egill margra tíðinda en Álfur sagði slíkt er hann spurði. Þeir ræddu flest um jarlinn og um sendimenn Noregskonungs þá er fyrr höfðu farið austur þangað að heimta skatt. Álfur var engi vinur jarls í ræðum sínum.