Egla, 46

Kafli 46

Þórólfur og Egill bjuggu um sumarið langskip og fengu manna til og fóru um sumarið í Austurveg og herjuðu þar. Fengu þeir of fjár og áttu orustur margar og héldu um sumarið í Kúrland og lágu þar við land um hríð. Þeir lögðu við landsmenn hálfs mánaðar frið og höfðu kaupstefnu við þá. En er friði var lokið þá tóku þeir að herja. En landsmenn höfðu þá fyrir safnast á landinu. Þeir Þórólfur lögðu að í ýmsum stöðum þar sem þeim þótti vænst.

Einn dag lögðu þeir að við árós nokkurn og var þar mörk mikil þegar á landið upp. Þeir réðu þar til uppgöngu. Liði var skipt í sundur og tólf menn saman í sveit. Þeir gengu yfir skóginn og var það ekki langt áður þar tók byggðin til og var þá heldur þunnbýlt fyrst. Víkingar tóku þegar að ræna og drepa menn en liðið flýði allt undan. Gengu þar skógar milli byggðanna. En er þeir fengu enga viðtöku þá dreifðu þeir liðinu og fóru þá sveitum. En er leið á daginn þá lét Þórólfur blása liðinu til ofangöngu. Sneru menn þá aftur á skóginn hvar sem þeir voru staddir. En svo framt mátti kanna liðið sem þeir komu til skipanna. En er þeir rannsökuðu þá var Egill eigi ofan kominn og sveit hans. En þá tók að myrkva af nótt og þóttust þeir þá ekki leita mega.

Egill hafði þá gengið yfir skóg nokkurn og tólf menn með honum og sá þá sléttur miklar og byggð víða. Bær mikill stóð nær þeim og eigi langt frá skóginum. Þeir stefndu til bæjarins. En er þeir komu þar hljópu þeir inn í hús, urðu þar ekki við menn varir en tóku þar fé allt það er laust var. Þar voru mörg hús að kanna og dvaldist þeim heldur. En er þeir komu út og sneru frá bænum þá var lið komið milli þeirra og skógarins og sótti það móti þeim.

Skíðgarður var hár frá bænum til skógarins. Mælti Egill að þeir skyldu þar fara fram sem eigi mætti öllum megin að þeim ganga. Þeir gerðu svo. Gekk Egill fyrstur en síðan hver svo nær öðrum að ekki mátti skilja þá. Kúrir skutu að þeim en gengu ekki í höggorustu við þá. Þeir Egill fundu eigi fyrr, er þeir gengu með garðinum, en garður gekk á aðra hönd þeim og gerðist þar mjótt í milli þar til er lykkja varð á og mátti eigi fram komast. Kúrir sóttu eftir þeim í kvína en sumir sóttu utan að og lögðu spjótum og sverðum í gegnum garðana en sumir báru klæði á vopn þeirra. Urðu þeir sárir og því næst handteknir og allir bundnir, leiddir svo heim til bæjarins.

Maður sá er bæ þann átti var ríkur og auðigur. Hann átti son roskinn. Síðan var um rætt hvað við þá skyldi gera. Sagði bóndi að honum þótti það ráð að drepinn væri hver á fætur öðrum. Bóndason sagði að þá gerði myrkt af nótt og mætti þá enga skemmtan af hafa að kvelja þá. Bað hann láta bíða morguns. Var þeim þá skotið í hús eitt og bundnir rammlega. Egill var bundinn við staf einn, bæði hendur og fætur. Síðan var húsið læst rammlega en Kúrir gengu inn í stofu og mötuðust og voru allkátir og drukku. Egill færðist við og treysti stafinn til þess er upp losnaði úr gólfinu. Síðan féll stafurinn. Smeygðist Egill þá af stafnum. Síðan leysti hann hendur sínar með tönnum. En er hendur hans voru lausar leysti hann bönd af fótum sér. Síðan leysti hann félaga sína.

En er þeir voru allir lausir leituðust þeir um í húsin hvar líkast var út að komast. Húsið var gert að veggjum af timburstokkum stórum en í annan enda hússins var skjaldþili flatt. Hljópu þeir þar að og brutu þilið. Var þar hús annað er þeir komu í. Voru þar og timburveggir um.

Þá heyrðu þeir mannamál undir fætur sér niður. Leituðust þeir þá um og fundu hurð í gólfinu. Luku þeir þar upp. Var þar undir gröf djúp. Heyrðu þeir þangað mannamál. Síðan spurði Egill hvað manna þar væri. Sá nefndist Áki er við hann mælti. Egill spurði ef hann vildi upp úr gröfinni. Áki segir að þeir vildu það gjarna. Síðan létu þeir Egill síga festi ofan í gröfina, þá er þeir voru bundnir með, og drógu þar upp þrjá menn.

Áki sagði að það voru synir hans tveir og þeir voru menn danskir, höfðu þar orðið herteknir hið fyrra sumar. „Var eg,“ sagði hann, „vel haldinn í vetur. Hafði eg mjög fjárvarðveislur búanda en sveinarnir voru þjáðir og undu þeir illa. Í vor réðum vér til og hlupum á brott og urðum síðan fundnir. Vorum vér þá hér settir í gröf þessa.“

„Þér mun hér kunnigt um húsaskipan,“ segir Egill, „hvar er oss vænst á brott að komast?“

Áki sagði að þar var annað skjaldþili „brjótið þér það upp. Munuð þér þá koma fram í kornhlöðu en þar má út ganga sem vill.“

Þeir Egill gerðu svo, brutu upp þilið, gengu síðan í hlöðuna og þaðan út. Niðamyrkur var á. Þá mæltu þeir förunautar að þeir skyldu skunda á skóginn.

Egill mælti við Áka: „Ef þér eru hér kunnig híbýli þá muntu vísa oss til féfanga nokkurra.“

Áki segir að eigi mundi þar skorta lausafé „hér er loft mikið er bóndi sefur í. Þar skortir eigi vopn inni.“

Egill bað þá þangað fara til loftsins. En er þeir komu upp í riðið þá sáu þeir að loftið var opið. Var þar ljós inni og þjónustumenn og bjuggu rekkjur manna. Egill bað þá suma úti vera og gæta að engi kæmist út. Egill hljóp inn í loftið, greip þar vopn, því að þau skorti þar eigi inni, drápu þar menn alla þá er þar voru inni. Þeir tóku sér allir alvæpni. Áki gekk til þar er hlemmur var í gólfþilinu og lauk upp, mælti að þeir skyldu þar ofan ganga í undirskemmuna. Þeir tóku sér ljós og gengu þangað. Voru þar féhirslur bónda og gripir góðir og silfur mikið. Tóku menn sér þar byrðar og báru út. Egill tók undir hönd sér mjöðdrekku eina vel mikla og bar undir hendi sér. Fóru þeir þá til skógar.

En er þeir komu í skóginn þá nam Egill stað og mælti: „Þessi ferð er allill og eigi hermannleg. Vér höfum stolið fé bónda svo að hann veit ekki til. Skal oss aldregi þá skömm henda. Förum nú aftur til bæjarins og látum þá vita hvað títt er.“

Allir mæltu því í mót, sögðu að þeir vildu fara til skips. Egill setur niður mjöðdrekkuna. Síðan hefur hann á rás og rann til bæjarins. En er hann kom heim til bæjarins þá sá hann að þjónustusveinar gengu frá eldaskála með skutildiska og báru inn í stofuna. Egill sá að í eldahúsinu var eldur mikill og katlar yfir. Gekk hann þangað til. Þar höfðu verið stokkar stórir fluttir heim og svo eldar gervir sem þar er siðvenja til, að eldinn skal leggja í stokksendann og brennur svo stokkurinn. Egill greip upp stokkinn og bar heim til stofunnar og skaut þeim endanum er logaði upp undir ufsina og svo upp í næfrina. Eldurinn las skjótt tróðviðinn. En þeir er við drykkjuna sátu fundu eigi fyrr en loginn stóð inn um ræfrið. Hljópu menn þá til dyranna en þar var ekki greiðfært út, bæði fyrir viðunum, svo það að Egill varði dyrnar. Felldi hann menn bæði í dyrunum og úti fyrir dyrunum. En það var svipstund ein áður stofan brann svo að hún féll ofan. Týndist þar lið allt er þar var inni en Egill gekk aftur til skógarins, fann þar förunauta sína. Fara þá allir saman til skips. Sagði Egill að mjöðdrekku þá vill hann hafa að afnámsfé, er hann fór með, en hún var reyndar full af silfri.

Þeir Þórólfur urðu allfegnir er Egill kom ofan. Héldu þeir þá þegar frá landi er morgnaði. Áki og þeir feðgar voru í sveit Egils. Þeir sigldu um sumarið er á leið til Danmarkar og lágu þar enn fyrir á kaupskipum og rændu þar er þeir komust við.