Egla, 49

Kafli 49

Dráp Þorvalds ofsa

Eyvindur skreyja og Álfur askmaður hétu bræður Gunnhildar, synir Össurar tota. Þeir voru menn miklir og allsterkir og kappsmenn miklir. Þeir höfðu þá mest yfirlát af Eiríki konungi og Gunnhildi. Ekki voru þeir menn þokkasælir af alþýðu, voru þá á ungum aldri og þó fullkomnir að þroska.

Það var um vorið að blót mikið skyldi vera að sumri á Gaulum. Það var ágætast höfuðhof. Sótti þangað fjölmenni mikið úr Fjörðum og af Fjölum og úr Sogni og flest allt stórmenni. Eiríkur konungur fór þangað.

Þá mælti Gunnhildur við bræður sína. „Það vil eg að þið hagið svo til í fjölmenni þessu að þið fáið drepið annanhvorn þeirra sona Skalla-Gríms og best að báðir væru.“

Þeir sögðu að svo skyldi vera.

Þórir hersir bjóst til ferðar þeirrar. Hann kallaði Arinbjörn til máls við sig. „Nú mun eg,“ sagði hann, „fara til blótsins en eg vil ekki að Egill fari þangað. Eg kann ræðum Gunnhildar en kappsemd Egils en ríki konungs, að þess mun eigi hægt að gæta alls saman. En Egill mun ekki letjast láta nema þú sért eftir. En Þórólfur skal fara með mér,“ sagði hann, „og aðrir þeir förunautar. Skal Þórólfur blóta og leita heilla þeim bræðrum.“

Síðan sagði Arinbjörn Agli að hann mun heima vera „og við báðir,“ sagði hann. Egill kvað svo vera skyldu.

En þeir Þórir fóru til blótsins og var þar allmikið fjölmenni og drykkjur miklar. Þórólfur fór með Þóri hvar sem hann fór og skildust aldregi dag né nótt.

Eyvindur sagði Gunnhildi að hann fékk ekki færi við Þórólf. Hún bað hann þá drepa einhvern manna hans „heldur en allt beri undan.“

Það var eitt kveld þá er konungur var til svefns genginn og svo þeir Þórir og Þórólfur en þeir sátu eftir Þorfinnur og Þorvaldur, þá komu þeir þar bræður Eyvindur og Álfur og settust hjá þeim og voru allkátir, drukku fyrst sveitardrykkju. Þá kom þar er horn skyldi drekka til hálfs. Drukku þeir saman Eyvindur og Þorvaldur en Álfur og Þorfinnur. En er á leið kveldið þá var drukkið við sleitur og því næst orðahnippingar og þá stóryrði. Þá hljóp Eyvindur upp og brá saxi einu og lagði á Þorvaldi svo að það var ærið banasár. Síðan hljópu upp hvorirtveggju, konungsmenn og húskarlar Þóris, en menn voru allir vopnlausir inni því að þar var hofshelgi og gengu menn í milli og skildu þá er óðastir voru. Varð þá ekki fleira til tíðinda það kveld.

Eyvindur hafði vegið í véum og var hann vargur orðinn og varð hann þegar brott að fara. Konungur bauð bætur fyrir manninn en Þórólfur og Þorfinnur sögðu að þeir höfðu aldregi tekið mannbætur og þeir vildu ekki þær taka, skildust að svo búnu. Fóru þeir Þórir heim.

Eiríkur konungur og þau Gunnhildur sendu Eyvind suður til Danmerkur til Haralds konungs Gormssonar því að hann mátti þá eigi vera í norrænum lögum. Konungurinn tók vel við honum og föruneyti hans. Eyvindur hafði til Danmarkar langskip allmikið. Síðan setti konungur Eyvind þar til landvarnar fyrir víkingum. Eyvindur var hermaður hinn mesti.

En er vor kom eftir vetur þann þá búast þeir Þórólfur og Egill enn að fara í víking. En er þeir voru búnir þá halda þeir enn í Austurveg. En er þeir koma í Víkina þá sigla þeir suður fyrir Jótland og herja þar og þá fara þeir til Fríslands og dveljast mjög lengi um sumarið en þá halda þeir enn aftur til Danmerkur.

En er þeir koma til landamæris þar er mætist Danmörk og Frísland og lágu þá við land þá var það eitt kveld er menn bjuggust til svefns á skipum að menn tveir komu á skip Egils og sögðu að þeir áttu við hann erindi. Var þeim fylgt til hans. Þeir segja að Áki hinn auðgi hafði sent þá þangað með þeim erindum að „Eyvindur skreyja liggur úti fyrir Jótlandssíðu og ætlar að sæta yður þá er þér farið sunnan og hefir hann lið mikið saman dregið svo að þér hafið engi áhöld við ef þér hittið lið hans allt. En hann sjálfur fer með léttiskipum tveimur og er nú hér skammt frá yður.“

En er tíðindi þessi komu fyrir Egil þá láta þeir þegar af sér tjöldin, bað þá fara hljóðlega. Þeir gerðu svo. Þeir komu í dögun að þeim Eyvindi þar er þeir lágu um akkeri, lögðu þegar að þeim, létu ganga bæði grjót og vopn. Féll þar lið margt af Eyvindi en hann sjálfur hljóp fyrir borð og komst með sundi til lands og svo allt það lið er undan komst.

En þeir Egill tóku skipin og föt þeirra og vopn, fóru þá aftur um daginn til liðs síns, hittu þá Þórólf. Spyr hann hvert Egill hafði farið eða hvar hann hafði fengið skip þau er þeir fara með. Egill segir að Eyvindur skreyja hafði haft skipin og þeir höfðu af honum tekið. Þá kvað Egill:

Gerðum helsti harða
hríð fyrir Jótlandssíðu.
Barðist vel, sá er varði,
víkingr, Dana ríki
áðr á sund fyr sandi
snarfengr með lið drengja
austur frá unnar hestum
Eyvindr of hljóp skreyja.

Þórólfur segir: „Þetta ætla eg yður svo hafa gert að oss mun ekki haustlangt ráð að fara til Noregs.“

Egill sagði að það var vel þótt þeir leituðu þá í annan stað.