Egla, 71

Kafli 71

Arinbjörn var þenna vetur heima að búum sínum en eftir um vorið lýsti hann yfir því að hann ætlar að fara í víking. Arinbjörn hafði skipakost góðan. Bjó hann um vorið þrjú langskip og öll stór. Hann hafði þrjú hundruð manna. Hafði hann húskarla á skipi sínu og var það allvel skipað. Hann hafði og marga bóndasonu með sér. Egill réðst til farar með honum. Stýrði hann skipi og fór með honum margt af föruneyti því er hann hafði haft með sér af Íslandi. En kaupskip það er Egill hafði haft af Íslandi lét hann flytja austur í Vík. Fékk hann þar manna til að fara með varnað sinn. En þeir Arinbjörn og Egill héldu langskipunum suður með landi. Síðan stefndu þeir liðinu suður til Saxlands og herjuðu þar um sumarið og fengu sér fé. En er hausta tók herjuðu þeir norður aftur og lágu við Frísland.

Einhverja nótt þá er veður var kyrrt lögðu þeir upp í móðu eina þar er illt var til hafna og útfiri mikil. Þar voru á land upp sléttur miklar og skammt til skógar. Þar voru vellir blautir því að regn höfðu verið mikil.

Þar réðu þeir til uppgöngu og létu eftir þriðjung liðs að gæta skipa. Þeir gengu upp með ánni, milli og skógarins. Þá varð brátt fyrir þeim þorp eitt og byggðu þar margir bændur. Liðið rann úr þorpinu á landið þar er mátti þegar er vart varð við herinn en víkingar sóttu eftir þeim. Var þá síðan annað þorp og hið þriðja. Liðið flýði allt það er því kom við. Þar var jafnlendi og sléttur miklar. Díki voru skorin víða um landið og stóð í vatn. Höfðu þeir lukt um akra sína og eng en í sumum stöðum voru settir staurar stórir yfir díkin þar er fara skyldi. Voru brúar og lagðir yfir viðir. Landsfólkið flýði í mörkina.

En er víkingar voru komnir langt í byggðina þá söfnuðust Frísir saman í skóginum og er þeir höfðu aukin þrjú hundruð manna þá stefna þeir í móti víkingum og ráða til orustu við þá. Varð þar harður bardagi en svo lauk að Frísir flýðu en víkingar ráku flóttann. Dreifðist bæjarliðið víðs vegar, það er undan fór. Gerðu þeir og svo er eftir fóru. Kom þá svo að fáir fóru hvorir saman.

Egill sótti þá hart eftir þeim og fáir menn með honum en mjög margir fóru undan. Komu Frísir þar að er díki var fyrir þeim og fóru þar yfir. Síðan tóku þeir af bryggjuna. Þá koma þeir Egill að öðrum megin. Réð Egill þegar til og hljóp yfir díkið en það var ekki annarra manna hlaup enda réð og engi til. Og er Frísir sáu það þá sækja þeir að honum en hann varðist. Þá sóttu að honum ellefu menn en svo lauk þeirra viðskiptum að hann felldi þá alla. Eftir það skaut Egill yfir brúnni og fór þá aftur yfir díkið. Sá hann þá að lið þeirra allt hafði snúið til skipanna. Hann var þá staddur nær skóginum. Síðan fór Egill fram með skóginum og svo til skipanna að hann átti kost skógarins ef hann þyrfti.

Víkingar höfðu haft mikið herfang ofan og strandhögg og er þeir komu til skipanna hjuggu sumir búféið, sumir fluttu út á skipin fén þeirra, sumir stóðu fyrir ofan í skjaldborg því að Frísir voru ofan komnir og höfðu mikið lið og skutu á þá. Höfðu Frísir þá aðra fylking. Og er Egill kom ofan og hann sá hvað títt var þá rann hann að sem snarast þar sem múginn stóð. Hafði hann kesjuna fyrir sér og tók hana tveim höndum en kastaði skildinum á bak sér. Hann lagði fram kesjunni og stökk frá allt það er fyrir stóð og gafst honum svo rúm fram í gegnum fylkingina. Sótti hann svo ofan til manna sinna. Þóttust þeir hafa hann úr helju heimtan.

Ganga þeir síðan á skip sín og héldu brott frá landi. Sigldu þeir þá til Danmerkur. Og er þeir koma til Limafjarðar og lágu að Hálsi þá átti Arinbjörn húsþing við lið sitt og sagði mönnum fyrirætlan sína: „Nú mun eg,“ segir hann, „leita á fund Eiríkssona við lið það er mér vill fylgja. Eg hefi nú spurt að þeir bræður eru hér í Danmörku og halda sveitir stórar og eru á sumrum í hernaði en sitja á vetrum hér í Danmörk. Vil eg nú gefa leyfi öllum mönnum að fara til Noregs þeim er það vilja heldur en fylgja mér. Sýnist mér það ráð Egill að þú snúir aftur til Noregs og leitir enn sem bráðast til Íslands út þegar við skiljumst.“

Síðan skiptust menn á skipunum. Réðust þeir til Egils er aftur vildu fara til Noregs en hitt var meiri hluti liðs miklu er fylgdi Arinbirni. Skildust þeir Arinbjörn og Egill með blíðu og vináttu. Fór Arinbjörn á fund Eiríkssona og í sveit með Haraldi gráfeld fóstursyni sínum og var síðan með honum meðan þeir lifðu báðir.

Egill fór norður í Víkina og hélt inn í Óslóarfjörð. Var þar fyrir kaupskip hans það er hann hafði látið flytja suður um vorið. Þar var og varnaður hans og sveitungar þeir er með skipinu höfðu farið.

Þorsteinn Þóruson kom á fund Egils og bauð honum með sér að vera um veturinn og þeim mönnum er hann vildi með sér hafa. Egill þekktist það, lét upp setja skip sín og færa varnað til staðar. En lið það er honum fylgdi vistaðist þar sumt en sumir fóru norður í land þar er þeir áttu heimili. Egill fer til Þorsteins og voru þar saman tíu eða tólf. Var Egill þar um veturinn í góðum fagnaði.