Egla, 86

Chapter 86

Of Thorgeir

Thorgeir Blund was there at the Thing, Egil's sister's son; he had given Thorstein much help in this suit. He begged father and son to give him some land out there on the Moors. Hitherto he had dwelt south of White-river below Blunds-water. Egil received the request well, and persuaded Thorstein to let him come thither. So they settled Thorgeir at Anabrekka, but Steinar moved house beyond Long-river and settled down at Leiru-brook. But Egil rode home southwards to Ness, father and son parting on friendly terms.

There was a man with Thorstein named Iri, fleet of foot and keen of sight above others; he was a foreigner, a freedman of Thorstein's, but he still had the care of his flocks, and especially to gather the wethers up to the fell in spring, and in autumn down to the fold. Now, after flitting days, Thorstein bade gather the wethers that had been left behind in spring, meaning to have them driven to the fell. Iri was there in the sheepfold, but Thorstein and his house-carles rode up to the fell, being eight in all. Thorstein was having a fence made across Grisar-tongue, between Long-water and Cleave-river; at which many of his men were employed in the spring. After inspecting his house-carles' work here, Thorstein rode homewards. Now as he came over against the Thing-field, Iri came running to meet them, and said that he wished to speak to Thorstein alone. Thorstein bade his companions ride on while they spoke together. Iri said he had gone up to Einkunnir that day, and looked to the sheep. 'But I saw,' said he, 'in the wood above the winter road the gleam of twelve spears and some shields.' Then Thorstein said in a loud voice, so that his companions could hear: 'Why can he be in such a hurry to see me that I may not ride on my way home? However Aulvald will think it strange that I refuse him the visit if he is sick.' Iri then ran up to the fell as fast as he could. Thorstein said to his companions: 'I think we must lengthen our way, for we must first ride south to Aulvaldstead. Aulvald send me word I am to go to him. And he will think it no more than a fair return for the ox that he gave me last autumn that I should go and see him, if he deems the matter important.' Whereupon Thorstein with his company rode south by the moor above Stangar-holt, and so on south to Gufa-river, and down along the river by the riding-path. And when they came down below the lake, they saw south of the river man cattle and a man with them. He was a house-carle of Aulvald's. Thorstein asked whether all was well there. He said that all was well, and that Aulvald was in the copse cutting wood. 'Then tell him,' said Thorstein, 'if he has an urgent errand with me, to come to Borg, for I will now ride home.' And so he did. It was afterwards learnt that Steinar, with eleven more, had lain in ambush at Einkunnir that same day. Thorstein made as though he had heard nought of it, and things remained quiet.

Kafli 86

Af Þorgeiri

Þorgeir blundur var þar á þinginu, systurson Egils, og hafði mikið lið veitt Þorsteini í þessum málum. Hann bað þá feðga gefa sér land nokkuð út þar á Mýrunum. Hann bjó áður fyrir sunnan Hvítá fyrir neðan Blundsvatn. Egill tók vel á því og fýsti Þorstein að hann léti hann þangað fara. Þeir settu Þorgeir niður að Ánabrekku en Steinar færði bústað sinn út yfir Langá og settist niður að Leirulæk. En Egill reið heim suður á Nes og skildust þeir með blíðskap feðgar.

Maður sá var með Þorsteini er Íri hét, hverjum manni fóthvatari og allra manna skyggnastur. Hann var útlendur og lausingi Þorsteins en þó hafði hann fjárgæslur og þær mest að safna geldfé upp til fjalls á vorum en á haust ofan til réttar. En nú eftir fardaga lét Þorsteinn safna geldfé því er eftir hafði verið um vorið og ætlaði að láta reka það til fjalls. Íri var þá í fjárréttinum en Þorsteinn og húskarlar hans reið upp til fjalls og voru þeir átta saman.

Þorsteinn lét gera garð um þvera Grísartungu milli Langavatns og Gljúfurár. Lét hann þar að vera marga menn um vorið. Og er Þorsteinn hafði litið yfir verk húskarla sinna þá reið hann heim. Og er hann kom gegnt þingstöð þá kom Íri þar hlaupandi í móti þeim og sagði að hann vill mæla við Þorstein einmæli. Þorsteinn mælti að förunautar hans skyldu ríða fyrir meðan þeir töluðu.

Íri segir Þorsteini að hann hefði farið upp á Einkunnir um daginn og séð til sauða. „En eg sá,“ segir hann, „í skóginum fyrir ofan veturgötu að skinu við tólf spjót og skildir nokkurir.“

Þorsteinn segir hátt svo að förunautar hans heyrðu svo beint: „Hví mun honum svo annt að hitta mig að eg megi eigi ríða heim leiðar minnar. En þó mun Ölvaldi þykja ósannlegt að eg synji honum máls ef hann er sjúkur.“

Íri hljóp þá sem mest mátti hann til fjalls upp.

Þorsteinn segir förunautum sínum: „Lengja ætla eg nú leiðina ef vér skulum fyrst ríða suður til Ölvaldsstaða. Ölvaldur sendi mér orð að eg skyldi finna hann. Mun honum þó eigi miklu þykja launaður uxinn er hann gaf mér í fyrra haust að eg hitti hann ef honum þykir máli skipta.“

Síðan riðu þeir Þorsteinn suður um mýrar fyrir ofan Stangarholt og svo suður til Gufár og ofan með ánni reiðgötur. Og er hann kom niður frá Vatni þá sáu þeir fyrir sunnan ána naut mörg og mann hjá. Var þar húskarl Ölvalds. Spurði Þorsteinn hvernig þar væri heilt. Hann sagði að þar var vel heilt og Ölvaldur var í skógi að viðarhöggvi.

„Þá skaltu,“ segir Þorsteinn, „segja honum ef hann á við mig skylt erindi að hann komi til Borgar en eg mun nú ríða heim.“ Og svo gerði hann.

En það spurðist þó síðan að Steinar Sjónason hafði þann sama dag setið uppi við Einkunnir með tólfta mann. Þorsteinn lét sem hann hefði ekki spurt og var það kyrrt síðan.