Egla, 87

Kafli 87

Heimboð við Þorstein

Þorgeir er maður nefndur. Hann var frændi Þorsteins og hinn mesti vin. Hann bjó í þenna tíma á Álftanesi. Þorgeir var vanur að hafa haustboð hvert haust. Þorgeir fór til fundar við Þorstein Egilsson og bauð honum til sín. Þorsteinn hét ferðinni og fór Þorgeir heim.

En að ákveðnum degi bjóst Þorsteinn til farar og voru þá fjórar vikur til vetrar. Með Þorsteini fór Austmaður hans og húskarlar hans tveir. Grímur hét son Þorsteins. Hann var þá tíu vetra og fór og með Þorsteini og voru þeir fimm saman og riðu út til Foss og þar yfir Langá, síðan út sem leið lá til Aurriðaár.

En fyrir utan ána var Steinar á verki og Önundur og húskarlar þeirra. Og er þeir kenndu Þorstein þá hljópu þeir til vopna sinna og síðan eftir þeim Þorsteini. Og er Þorsteinn sá eftirför Steinars þá riðu þeir út af Langaholti. Þar er hóll einn hár og óvíður. Þar stíga þeir Þorsteinn af hestunum og sækja upp á hólinn. Þorsteinn mælti að sveinninn Grímur skyldi fara í skóginn og verða eigi við staddur fundinn. Og þegar er þeir Steinar koma að hólnum þá sækja þeir að þeim Þorsteini og varð þar bardagi. Þeir Steinar voru sex saman vaxnir menn en hinn sjöundi son Steinars, tíu vetra gamall. Þenna fund sáu þeir menn er voru á engiteigum af öðrum bæjum og runnu til að skilja þá. Og er þeir voru skildir þá voru látnir húskarlar Þorsteins báðir. Fallinn var og einn húskarl Steinars en sárir sumir.

Og er þeir voru skildir leitar Þorsteinn að hvar Grímur var og finna þeir hann. Var Grímur þá sár mjög og son Steinars lá þar hjá honum dauður.

Og er Þorsteinn hljóp á hest sinn þá kallaði Steinar á hann og mælti: „Rennur þú nú Þorsteinn hvíti?“ segir hann.

Þorsteinn segir: „Lengra skaltu renna áður vika sé liðin.“

Síðan riðu þeir Þorsteinn út yfir mýrina og höfðu með sér sveininn Grím. Og er þeir komu út í holt það er þar verður þá andast sveinninn og grófu þeir hann þar í holtið og er það kallað Grímsholt en þar heitir Orustuhvoll sem þeir börðust.

Þorsteinn reið á Álftanes um kveldið sem hann hafði ætlað og sat þar að boði þrjár nætur en síðan bjóst hann til heimferðar. Menn buðust til að fara með honum en hann vildi eigi. Riðu þeir tveir saman.

Og þann sama dag er Steinar vissi von að Þorsteinn mundi heim ríða þá reið Steinar út með sjó. Og er hann kom á mela þá er verða fyrir neðan Lambastaði þá settist hann þar á melinn. Hann hafði sverð það er Skrýmir hét, allra vopna best. Hann stóð þar á melnum með sverðið brugðið og horfði þá á einn veg því að hann sá þá reið Þorsteins utan um sandinn.

Lambi bjó á Lambastöðum og sá hvað Steinar hafðist að. Hann gekk heiman og ofan á bakkann og er hann kom að Steinari þá greip hann aftan undir hendur honum. Steinar vildi slíta hann af sér. Lambi hélt fast og fara þeir nú af melunum á sléttuna en þá ríða þeir Þorsteinn hið neðra götuna. Steinar hafði riðið stóðhesti sínum og hljóp hann inn með sjó. Það sáu þeir Þorsteinn og undruðust því að þeir höfðu ekki varir orðið við för Steinars. Þá þveraðist Steinar fram á bakkann því að hann sá eigi að Þorsteinn hefði um riðið. Og er þeir komu á bakkann framanverðan þá hratt Lambi honum fyrir melinn ofan en það varaðist Steinar ekki. Hann rasaði ofan á sandinn en Lambi hljóp heim. Og er Steinar komst á fætur þá rann hann eftir Lamba. En er Lambi kom að dyrum þá hljóp hann inn en rak aftur hurðina. Steinar hjó eftir honum svo að sverðið stóð fast í vindskeiðunum. Skildust þeir þar. Gekk Steinar heim.

En er Þorsteinn kom heim þá sendi hann um daginn eftir húskarl sinn út til Leirulækjar að segja Steinari að hann færði bústað sinn um Borgarhraun en að öðrum kosti mundi hann njóta þess við Steinar ef hann ætti fleira mannaforráð „og mun þá eigi kostur brottferðar.“

En Steinar bjó ferð sína út á Snæfellsströnd og þar setti hann bú saman er heitir að Elliða og lýkur þar viðskiptum þeirra Þorsteins Egilssonar.

Þorgeir blundur bjó að Ánabrekku. Hann veitti Þorsteini illar búsifjar í öllu því er hann mátti.

Það var eitt sinn er þeir hittust, Egill og Þorsteinn, að þeir ræddu margt um Þorgeir blund, frænda sinn, og komu allar ræður ásamt með þeim. Þá kvað Egill:

Spandi eg jörð með orðum
endr Steinari úr hendi.
Ég þóttumst þá orka
arka Geirs til þarfar.
Mér brást minnar systur
mögr, hétumst þá fögru.
Mátti eigi böls of bindast
Blundr, eg slíkt of undrumst.

Þorgeir blundur fór í brott frá Ánabrekku og fór suður í Flókadal því að Þorsteinn þóttist ekki mega við hann eiga en hann vildi þó vægjast þar við.

Þorsteinn var maður órefjusamur og réttlátur og óáleitinn við menn en hélt hlut sínum ef aðrir menn leituðu á hann enda veitti það heldur þungt flestum að etja kappi við hann.

Oddur var þá höfðingi í Borgarfirði fyrir sunnan Hvítá. Hann var hofsgoði og réð fyrir hofi því er allir menn guldu hoftoll til fyrir innan Skarðsheiði.