Egla, 08

Kafli 8

Haraldur konungur hafði það sumar sent orð ríkismönnum þeim er voru á Hálogalandi og stefndi til sín þeim er áður höfðu eigi verið á fund hans. Var Brynjólfur ráðinn til þeirrar ferðar og með honum Bárður son hans. Fóru þeir um haustið suður til Þrándheims og hittu þar konung. Tók hann við þeim allfeginsamlega. Gerðist þá Brynjólfur lendur maður konungs. Fékk konungur honum veislur miklar, aðrar en áður hafði hann haft. Hann fékk honum og finnferð, konungssýslu á fjalli og finnkaup. Síðan fór Brynjólfur á brott og heim til búa sinna en Bárður var eftir og gerðist konungs hirðmaður.

Af öllum hirðmönnum virti konungur mest skáld sín. Þeir skipuðu annað öndvegi. Þeirra sat innast Auðun illskælda. Hann var elstur þeirra og hann hafði verið skáld Hálfdanar svarta, föður Haralds konungs. Þar næst sat Þorbjörn hornklofi en þar næst sat Ölvir hnúfa en honum hið næsta var skipað Bárði. Hann var þar kallaður Bárður hvíti eða Bárður sterki. Hann virðist þar vel hverjum manni. Með þeim Ölvi hnúfu var félagsskapur mikill.

Það sama haust komu til Haralds konungs þeir Þórólfur Kveld-Úlfsson og Eyvindur lambi, son Berðlu-Kára. Fengu þeir þar góðar viðtökur. Þeir höfðu þangað snekkju, tvítugsessu vel skipaða er þeir höfðu áður haft í víking. Þeim var skipað í gestaskála með sveit sína.

Þá er þeir höfðu þar dvalist til þess er þeim þótti tími til að ganga á fund konungs, gekk þar með þeim Berðlu-Kári og Ölvir hnúfa. Þeir kveðja konung.

Þá segir Ölvir hnúfa að þar er kominn son Kveld-Úlfs „sem eg sagði yður í sumar að Kveld-Úlfur mundi senda til yðvar. Munu yður heit hans öll föst. Megið þér nú sjá sannar jartegnir að hann vill vera vin yðvar fullkominn, er hann hefir sent son sinn hingað til þjónustu við yður, svo skörulegan mann sem þér megið nú sjá. Er sú bæn Kveld-Úlfs og allra vor að þú takir við Þórólfi vegsamlega og gerir hann mikinn mann með yður.“

Konungur svarar vel máli hans og kveðst svo gera skyldu „ef mér reynist Þórólfur jafnvel mannaður sem hann er sýnum fulldrengilegur.“

Síðan gerðist Þórólfur handgenginn konungi og gekk þar í hirðlög en Berðlu-Kári og Eyvindur lambi son hans fóru suður með skip það er Þórólfur hafði norður haft. Fór þá Kári heim til búa sinna og þeir Eyvindur báðir. Þórólfur var með konungi og vísaði konungur honum til sætis milli þeirra Ölvis hnúfu og Bárðar og gerðist með þeim öllum hinn mesti félagsskapur.

Það var mál manna um Þórólf og Bárð að þeir væru jafnir að fríðleik og á vöxt og afl og alla atgervi. Nú er Þórólfur þar í allmiklum kærleikum af konungi og báðir þeir Bárður.

En er veturinn leið af og sumar kom þá bað Bárður sér orlofs konung að fara að vitja ráðs þess er honum hafði heitið verið hið fyrra sumar. En er konungur vissi að Bárður átti skylt erindi þá lofaði hann honum heimferð. En er hann fékk orlof þá bað hann Þórólf fara með sér norður þangað, sagði hann sem satt var að hann mundi þar mega hitta marga frændur sína göfga þá er hann mundi eigi fyrr séð hafa eða við kannast. Þórólfi þótti það fýsilegt og fá þeir til þess orlof af konungi, búast síðan, höfðu skip gott og föruneyti, fóru þá leið sína er þeir voru búnir. En er þeir koma í Torgar þá senda þeir Sigurði menn og láta segja honum að Bárður mun þá vitja ráða þeirra er þeir höfðu bundið með sér hið fyrra sumar. Sigurður segir að hann vill það allt halda sem þeir höfðu mælt. Gera þá ákveðið um brullaupsstefnu og skulu þeir Bárður sækja norður þangað á Sandnes.

En er að þeirri stefnu kom þá fara þeir Brynjólfur og Bárður og höfðu með sér margt stórmenni, frændur sína og tengdamenn. Var það sem Bárður hafði sagt að Þórólfur hitti þar marga frændur sína þá er hann hafði ekki áður við kannast. Þeir fóru til þess er þeir komu á Sandnes og var þar hin prúðlegasta veisla. En er lokið var veislunni fór Bárður heim með konu sína og dvaldist heima um sumarið og þeir Þórólfur báðir. En um haustið koma þeir suður til konungs og voru með honum vetur annan.

Á þeim vetri andaðist Brynjólfur. En er það spyr Bárður að honum hafði þar arfur tæmst þá bað hann sér heimfararleyfis en konungur veitti honum það. Og áður þeir skildust gerðist Bárður lendur maður sem faðir hans hafði verið og hafði af konungi veislur allar þvílíkar sem Brynjólfur hafði haft. Bárður fór heim til búa sinna og gerðist brátt höfðingi mikill. En Hildiríðarsynir fengu ekki af arfinum þá heldur en fyrr. Bárður átti son við konu sinni og hét sá Grímur. Þórólfur var með konungi og hafði þar virðingar miklar.