Egla, 64

Kafli 64

Af Eiríki alspak og Agli

Eiríkur alspakur hét lendur maður í Noregi. Hann átti Þóru, dóttur Þóris hersis, systur Arinbjarnar. Hann átti eignir í Vík austur. Hann var maður stórauðigur og hinn mesti virðingamaður, spakur að viti. Þorsteinn hét son þeirra. Hann fæddist upp með Arinbirni og var þá vaxinn mjög og þó á ungum aldri. Hann hafði farið vestur til Englands með Arinbirni.

En það sama haust sem Egill hafði komið til Englands spurðust af Noregi þau tíðindi að Eiríkur alspakur var andaður en arf hans höfðu tekið ármenn konungs og kastað á konungs eign. Og er Arinbjörn og Þorsteinn spurðu þessi tíðindi þá gerðu þeir það ráð að Þorsteinn skyldi fara austur og vitja arfsins.

Og er vorið leið fram og menn bjuggu skip sín, þeir er fara ætluðu landa í millum, þá fór Þorsteinn suður til Lundúna og hitti þar Aðalstein konung. Bar hann fram jartegnir og orðsending Arinbjarnar til konungs, og svo til Egils að hann væri flutningsmaður við konung, að Aðalsteinn konungur gerði orðsending sína til Hákonar konungs fóstra síns að Þorsteinn næði arfi og eignum í Noregi. Aðalsteinn konungur var þess auðbeðinn því að Arinbjörn var honum kunnigur að góðu.

Þá kom og Egill að máli við Aðalstein konung og sagði honum fyrirætlan sína: „Vil eg í sumar,“ segir hann, „fara austur til Noregs að vitja fjár þess er Eiríkur konungur rændi mig og þeir Berg-Önundur. Situr nú yfir því fé Atli hinn skammi, bróðir Berg-Önundar. Veit eg ef orðsendingar yðrar koma til að eg mun ná lögum af því máli.“

Konungur segir að Egill skal ráða ferðum sínum „en best þætti mér að þú værir með mér og gerðist landvarnarmaður minn og réðir fyrir herliði mínu. Mun eg fá þér veislur stórar.“

Egill segir: „Þessi kostur þykir mér allfýsilegur að taka. Vil eg því játa en eigi níta. En þó verð eg fyrst að fara til Íslands og vitja konu minnar og fjár þess er eg á þar.“

Aðalsteinn konungur gaf Agli kaupskip gott og þar með farminn. Var þar á til þunga hveiti og hunang og enn mikið fé annað í öðrum varningi. Og er Egill bjó skip sitt til hafs þá réðst til farar með honum Þorsteinn Eiríksson, er fyrr var getið, er síðan var kallaður Þóruson, og er þeir voru búnir þá sigldu þeir. Skildust þeir Aðalsteinn konungur og Egill með hinni mestu vináttu.

Þeim Agli greiddist vel ferðin, komu að Noregi í Vík austur og héldu skipinu inn allt í Óslóarfjörð. Þar átti Þorsteinn bú á land upp og svo inn allt á Raumaríki. Og er Þorsteinn kom þar til lands þá veitti hann tilkall um föðurarf sinn við ármennina er sest höfðu í bú hans. Veittu Þorsteini margir lið að þessu. Voru þar stefnur til lagðar. Átti Þorsteinn þar marga frændur göfga. Lauk þar svo er skotið var til konungs úrskurðar en Þorsteinn tók við varðveislu fjár þess er faðir hans hafði átt.

Egill fór til veturvistar með Þorsteini og þeir tólf saman. Var þangað flutt heim til Þorsteins hveiti og hunang. Var þar um veturinn gleði mikil og bjó Þorsteinn rausnarsamlega því að nóg voru föng til.