Egla, 65

Kafli 65

Egill og Þorsteinn fundu konung

Hákon konungur Aðalsteinsfóstri réð þá fyrir Noregi sem fyrr var sagt. Konungur sat þann vetur norður í Þrándheimi.

En er á leið veturinn byrjaði Þorsteinn ferð sína og Egill með honum. Þeir höfðu nær þremur tigum manna. Og er þeir voru búnir fóru þeir fyrst til Upplanda, þaðan norður um Dofrafjall til Þrándheims og komu þar á fund Hákonar konungs. Báru þeir upp erindi sín við konung. Sagði Þorsteinn skyn á máli sínu og kom fram vitnum með sér að hann átti arf þann allan er hann kallaði til. Konungur tók því máli vel. Lét hann Þorstein ná eignum sínum og þar með gerðist hann lendur maður konungs svo sem faðir hans hafði verið.

Egill gekk á fund Hákonar konungs og bar fyrir hann sín erindi og þar með orðsending Aðalsteins konungs og jartegnir hans. Egill taldi til fjár þess er átt hafði Björn höldur, landa og lausaaura. Taldi hann sér helming fjár þess og Ásgerði konu sinni, bauð þar fram vitni og eiða með máli sínu, sagði og að hann hafði það allt fram borið fyrir Eiríki konungi, lét það fylgja að hann hafði þá eigi náð lögum fyrir ríki Eiríks konungs en eggjan Gunnhildar. Egill innti upp allan þann málavöxt er fyrr hafði í gerst á Gulaþingi. Beiddi hann þá konung unna sér laga á því máli.

Hákon konungur svarar: „Svo hefi eg spurt að Eiríkur bróðir minn muni það kalla og þau Gunnhildur bæði að þú Egill munir hafa kastað steini um megn þér í yðrum skiptum. Þætti mér þú vel mega yfir láta Egill að eg legði ekki til þessa máls þó að við Eiríkur bærum eigi gæfu til samþykkis.“

Egill mælti: „Ekki máttu konungur þegja yfir svo stórum málum því að allir menn hér í landi, innlenskir og útlenskir, skulu hlýða yðru boði. Eg hefi spurt að þér setjið lög hér í landi og rétt hverjum manni. Nú veit eg að þér munuð mig láta þeim ná sem aðra menn. Þykist eg hafa til þess burði og frændastyrk hér í landi að hafa við Atla hinn skamma. En um mál okkur Eiríks konungs er yður það að segja að eg var á hans fund og skildumst við svo að hann bað mig í friði fara hvert er eg vildi. Vil eg bjóða yður herra mína fylgd og þjónustu. Veit eg að vera munu hér með yður þeir menn er ekki munu þykja víglegri á velli að sjá en eg er. Er það mitt hugboð að eigi líði langt áður fundi ykkra Eiríks konungs muni saman bera ef ykkur endist aldur til. Þykir mér það undarlegt ef eigi skal þar koma að þér þyki Gunnhildur eiga sona uppreist marga.“

Konungur segir: „Ekki muntu Egill gerast mér handgenginn. Miklu hafið þér frændur meira skarð höggið í ætt vora en þér muni duga að staðfestast hér í landi. Far þú til Íslands út og ver þar að föðurarfi þínum. Mun þér þá verða ekki mein að oss frændum en hér í landi er þess von um alla þína daga að vorir frændur séu ríkastir. En fyrir sakir Aðalsteins konungs fóstra míns þá skaltu hafa hér frið í landi og ná lögum og landsrétti því að eg veit að Aðalsteinn konungur hefir mikla elsku á þér.“

Egill þakkaði konungi orð sín og beiddist þess að konungur skyldi fá honum sannar jartegnir sínar til Þórðar á Aurland eða annarra lendra manna í Sogni og á Hörðalandi. Konungur segir að svo skyldi vera.