Egla, 32

Kafli 32

Björn hét hersir ríkur í Sogni er bjó á Aurlandi. Hans son var Brynjólfur er arf allan tók eftir föður sinn. Synir Brynjólfs voru þeir Björn og Þórður. Þeir voru menn á ungum aldri er þetta var tíðinda. Björn var farmaður mikill, var stundum í víking en stundum í kaupferðum. Björn var hinn gervilegasti maður.

Það barst að á einu hverju sumri að Björn var staddur í Fjörðum að veislu nokkurri fjölmennri. Þar sá hann mey fagra þá er honum fannst mikið um. Hann spurði eftir hverrar ættar hún var. Honum var það sagt að hún var systir Þóris hersis Hróaldssonar og hét Þóra hlaðhönd. Björn hóf upp bónorð sitt og bað Þóru en Þórir synjaði honum ráðsins og skildust þeir að svo gervu.

En það sama haust fékk Björn sér liðs og fór með skútu alskipaða norður í Fjörðu og kom til Þóris og svo að hann var eigi heima. Björn nam Þóru á brott og hafði heim með sér á Aurland. Voru þau þar um veturinn og vildi Björn gera brúðlaup til hennar. Brynjólfi föður hans líkaði það illa er Björn hafði gert, þótti svívirðing í því þar sem áður hafði löng vinátta verið með Þóri og Brynjólfi.

„Því síður skaltu Björn,“ segir Brynjólfur, „brúðlaup til Þóru gera hér með mér að óleyfi Þóris bróður hennar, að hún skal hér svo vel sett sem hún væri mín dóttir en systir þín.“

En svo varð að vera allt sem Brynjólfur kvað á þar í hans híbýlum hvort er Birni líkaði vel eða illa.

Brynjólfur sendi menn til Þóris að bjóða honum sætt og yfirbætur fyrir för þá er Björn hafði farið. Þórir bað Brynjólf senda heim Þóru, sagði að ekki mundi af sætt verða ella. En Björn vildi fyrir engan mun láta hana í brott fara þó að Brynjólfur beiddi þess. Leið svo af veturinn.

En er vora tók þá ræddu þeir Brynjólfur og Björn einn dag um ráðagerðir sínar. Spurði Brynjólfur hvað hann ætlaðist fyrir.

Björn sagði það líkast að hann mundi fara af landi á brott. „Er mér það næst skapi,“ sagði hann, „að þú fáir mér langskip og þar lið með og fari eg í víking.“

„Engi von er þess,“ sagði Brynjólfur, „að eg fái þér í hendur herskip og lið mikið því að eg veit eigi nema þá komir þú þar niður er mér er öll óaufúsa á og stendur þó nú áður ærin óró af þér. Kaupskip mun eg fá þér í hendur og þar með kaupeyri. Farðu síðan suður til Dyflinnar. Sú er nú ferð frægust. Mun eg fá þér föruneyti gott.“

Björn segir svo að hann mundi það verða upp að taka sem Brynjólfur vildi. Lét hann þá búa kaupskip gott og fékk menn til. Bjóst Björn þá til þeirrar ferðar og varð ekki snemmbúinn.

En er Björn var albúinn og byr rann á þá steig hann á bát með tólf menn og reri inn á Aurland og gengu upp til bæjar og til dyngju þeirrar er móðir hans átti. Sat hún þar inni og konur mjög margar. Þar var Þóra. Björn sagði að Þóra skyldi með honum fara. Leiddu þeir hana í brott en móðir hans bað konurnar vera eigi svo djarfar að þær gerðu vart við inn í skálann, sagði að Brynjólfur mundi illa í höndum hafa ef hann vissi og sagði að þá væri búið við geig miklum með þeim feðgum. En klæðnaður Þóru og gripir voru þar allir lagðir til handargagns og höfðu þeir Björn það allt með sér. Fóru þeir síðan um nóttina út til skips síns, drógu þegar segl sitt og sigldu út eftir Sognsæ og síðan í haf.

Þeim byrjaði illa og höfðu réttu stóra og velkti lengi í hafi, því að þeir voru öruggir í því að firrast Noreg sem mest. Það var einn dag að þeir sigldu austan að Hjaltlandi hvasst veður og lestu skipið í landtöku við Mósey, báru þar af farminn og fóru í borg þá er þar var og báru þangað allan varning sinn og settu upp skipið og bættu er brotið var.