Egla, 53

Kafli 53

Um bardaga

Hringur jarl og Aðils bróðir hans bjuggu her sinn og fóru þegar um nóttina suður á heiðina. En er ljóst var þá sáu varðmenn þeirra Þórólfs hvar herinn fór. Var þá blásinn herblástur og herklæddust menn, tóku síðan að fylkja liðinu og höfðu tvær fylkingar. Réð Álfgeir jarl fyrir annarri fylking og var merki borið fyrir honum. Var í þeirri fylking lið það er honum hafði fylgt og svo það lið er þar hafði til safnast úr héruðum. Var það miklu fleira lið en það er þeim Þórólfi fylgdi.

Þórólfur var svo búinn, hann hafði skjöld víðan og þykkvan, hjálm á höfði allsterkan, gyrður sverði því er hann kallaði Lang, mikið vopn og gott. Kesju hafði hann í hendi. Fjöðrin var tveggja alna löng og sleginn fram broddur ferstrendur en upp var fjöðrin breið, falurinn bæði langur og digur, skaftið var eigi hærra en taka mátti hendi til fals og furðulega digurt. Járnteinn var í falnum og skaftið allt járnvafið. Þau spjót voru kölluð brynþvarar.

Egill hafði hinn sama búnað sem Þórólfur. Hann var gyrður sverði því er hann kallaði Naður. Það sverð hafði hann fengið á Kúrlandi. Var það hið besta vopn. Hvorgi þeirra hafði brynju.

Þeir settu merki upp og bar það Þorfinnur strangi. Allt lið þeirra hafði norræna skjöldu og allan norrænan herbúnað. Í þeirri fylking voru allir norrænir menn þeir er þar voru. Fylktu þeir Þórólfur nær skóginum en Álfgeirs fylking fór með ánni.

Aðils jarl og þeir bræður sáu það að þeir mundu ekki koma þeim Þórólfi á óvart. Þá tóku þeir að fylkja sínu liði. Gerðu þeir og tvær fylkingar og höfðu tvö merki. Fylkti Aðils móti Álfgeiri jarli en Hringur móti víkingum. Síðan tókst þar orusta. Gengu hvorirtveggju vel fram.

Aðils jarl sótti hart fram þar til er Álfgeir lét undan sígast en Aðils menn sóttu þá hálfu djarflegar. Var þá og eigi lengi áður en Álfgeir flýði og er það frá honum að segja að hann reið undan suður á heiðina og sveit manna með honum. Reið hann þar til er hann kom nær borg þeirri er konungur sat.

Þá mælti jarlinn: „Ekki ætla eg oss fara til borgarinnar. Vér fengum mikið orðaskak, næst er vér komum til konungs, þá er vér höfðum farið ósigur fyrir Ólafi konungi og ekki mun honum þykja batnað hafa vor kostur í þessi ferð. Mun nú ekki þurfa að ætla til sæmda þar sem hann er.“

Síðan reið jarl suður á landið og er frá hans ferð það að segja að hann reið dag og nótt þar til er þeir komu vestur á Jarlsnes. Fékk jarl sér þar far suður um sæ og kom fram á Vallandi. Þar átti hann kyn hálft. Kom hann aldregi síðan til Englands.

Aðils rak fyrst flóttann og eigi langt áður hann snýr aftur og þar til er orustan var og veitti þá atgöngu.

En er Þórólfur sá það sneri hann í mót jarli og bað þangað bera merkið, bað menn sína fylgjast vel og standa þykkt. „Þokum að skóginum,“ sagði hann, „og látum hann hlífa á bak oss svo að þeir megi eigi öllum megum að oss ganga.“

Þeir gerðu svo, fylgdu fram skóginum. Varð þá hörð orusta. Sótti Egill móti Aðisli og áttust þeir við hörð skipti. Liðsmunur var allmikill og þó féll meir lið þeirra Aðils.

Þórólfur gerðist þá svo óður að hann kastaði skildinum á bak sér en tók spjótið tveim höndum. Hljóp hann þá fram og hjó eða lagði til beggja handa. Stukku menn þá frá tveggja vegna en hann drap marga. Ruddi hann svo stíginn fram að merki jarlsins Hrings og hélst þá ekki við honum. Hann drap þann mann er bar merki Hrings jarls og hjó niður merkistöngina. Síðan lagði hann spjótinu fyrir brjóst jarlinum í gegnum brynjuna og búkinn svo að út gekk um herðarnar og hóf hann upp á kesjunni yfir höfuð sér og skaut niður spjótshalanum í jörðina en jarlinn sæfðist á spjótinu og sáu það allir, bæði hans menn og svo hans óvinir. Síðan brá Þórólfur sverðinu og hjó hann þá til beggja handa. Sóttu þá og að hans menn. Féllu þá mjög Bretar og Skotar en sumir snerust á flótta.

En er Aðils jarl sá fall bróður síns og mannfall mikið af liði hans en sumir flýðu en hann þóttist hart niður koma þá sneri hann á flótta og rann til skógarins. Hann flýði í skóginn og hans sveit. Tók þá að flýja allt lið það er þeim hafði fylgt. Gerðist þá mannfall mikið af flóttamönnum og dreifðist þá flóttinn víða um heiðina. Aðils jarl hafði niður drepið merki sínu og vissi þá engi hvort hann fór eða aðrir menn. Tók þá brátt að myrkva af nótt en þeir Þórólfur og Egill sneru aftur til herbúða sinna og þá jafnskjótt kom þar Aðalsteinn konungur með allan her sinn og slógu þá landtjöldum sínum og bjuggust um.

Litlu síðar kom Ólafur konungur með sinn her. Tjölduðu þeir og bjuggust um þar sem þeirra menn höfðu tjaldað. Var Ólafi konungi þá sagt að fallnir voru þeir báðir jarlar hans, Hringur og Aðils, og mikill fjöldi annarra manna hans.