Egla, 76

Chapter 76

Egil gathers tribute

Egil made him ready early next morning to continue his journey, as did his comrades, but at parting Egil gave Alf a fur cloak. Alf took the gift with thanks, saying, 'A good mantle have I here.' And he bade Egil visit him on the way back. They parted friends; and Egil going on his way came on the evening of a day to earl Arnvid's court, where he found a good reception. He and his comrades were placed next to the sitter in the seat opposite the earl.

When Egil had been there for a night, he declared his errand with the earl, and the message of the king from Norway, and said that he wished to have all that tribute from Vermaland that had been owing since Arnvid had been set over the land. The earl said that he had paid out of hand all the tribute, and delivered it into the hands of the king's messengers. 'But I know not,' he said, 'what they have since done with it, whether they brought it to the king or ran away with it out of the land. However, as ye bear sure tokens that the king has sent you, I will pay all the tribute to which he has a right, and deliver it into your hands: but I will not be answerable afterwards for how you fare with it.' Egil and his men remained there for awhile. But before Egil went away the earl paid them the tribute. Part was in silver, part in gray fur.

And when Egil's party were ready they started to return. At their parting Egil said to the earl: 'Now we will bear to the king this tribute which we have received. But know, earl, that this is much less money than the king deems to be his due here; and that too without counting that, as he thinks, thou oughtest to pay atonement for the messengers whom common rumour says thou didst cause to be slain.' The earl said that that was not true. With this they parted.

Now when Egil was gone, the earl called to him his two brothers, each of whom was named Ulf, and spoke thus: 'That big fellow Egil, who was here for awhile, will, I expect, do us an ill turn when he comes to the king. We may by this mark how he will bear our matter before the king, that he threw in our face such a charge, the taking the life of the king's men. Now must ye two go after their party and slay them all, and let none bear this slander before the king. Methinks the wisest plan were to lie in wait for them in Eida-wood. Take with you so many men as to make sure that not one of them escape, while ye get no less of men from them.'

Then did the brothers make them ready for their journey, and they took thirty men. They went to the wood, of which they knew every path: then they watched for Egil's coming. There were two roads through the wood. One led over a certain ridge, and there was a steep cliff, and only a path for one; this was the shorter road. The other led round the edge of the ridge, over wide bogs, across which hewn wood was laid, there too making a causeway for but one to pass. And they lay in wait fifteen in either place.

Kafli 76

Egill heimti skatt

Egill bjóst snemma um morguninn til farar og þeir förunautar en að skilnaði gaf Egill Álfi loðúlpu. Álfur tók þakksamlega við gjöfinni „og má hér gera mér af loðkápu“ og bað Egil þar koma til sín er hann færi aftur. Skildust þeir vinir og fór Egill ferðar sinnar og kom aftan dags til hirðar jarlsins Arnviðar og fékk þar allgóðar viðtökur. Var þeim förunautum skipað næst öndvegismanni.

Og er þeir Egill höfðu þar verið um nótt þá bera þeir upp erindi sín við jarlinn og orðsending konungs úr Noregi og segja að hann vill hafa skatt þann allan af Vermalandi sem áður hefir eftir staðið síðan Arnviður var þar yfir settur.

Jarlinn segir að hann hefði af höndum greitt allan skatt og fengið í hendur sendimönnum konungs „en eigi veit eg hvað þeir hafa síðan við gert, hvort þeir hafa fengið konungi eða hafa þeir hlaupið af landi á brott með. En því að þér berið sannar jartegnir til að konungur hefir yður sent þá mun eg greiða skatt þann allan sem hann á að réttu og fá yður í hönd en eigi vil eg ábyrgjast síðan hvernig yður ferst með.“

Dveljast þeir Egill þar um hríð. En áður Egill færi í brott greiðir jarl þeim skattinn. Var það sumt í silfri, sumt í grávöru.

Og er þeir Egill voru búnir þá fóru þeir aftur á leið. Segir Egill jarli að skilnaði þeirra: „Nú munum vér færa konungi skatt þenna er vér höfum við tekið en það skaltu vita jarl að þetta er fé miklu minna en konungur þykist hér eiga og er það þó ekki talið er honum mun þykja, að þér eigið að gjalda aftur sendimenn hans manngjöldum þá er menn kalla að þér munuð hafa drepa látið.“

Jarl segir að það var eigi satt. Skildust þeir að þessu.

Og er Egill var á brottu þá kallaði jarl til sín bræður tvo er hvortveggi hét Úlfur. Hann mælti svo: „Egill sjá hinn mikli er hér var um hríð ætla eg að oss muni allóþarfur er hann kemur til konungs. Megum vér af því marka hvernig hann mun bera fyrir konung vort mál er hann jós slíku í augu oss upp, aftöku konungsmanna. Nú skuluð þið fara eftir þeim og drepa þá alla og láta þá ekki bera róg þetta fyrir konung. Þykir mér það ráðlegast að þér sætið þeim á Eiðaskógi. Hafið með yður menn svo marga að það sé víst að engi þeirra komist undan en þér fáið ekki mannspell af þeim.“

Nú búast þeir bræður til ferðar og höfðu þrjá tigu manna. Fóru þeir á skóginn og kunnu þeir þar hvern stíg fyrir. Héldu þeir þá njósn um ferð Egils.

Á skóginum voru tvennar leiðir. Var önnur að fara yfir ás nokkurn og var þar klif bratt og einstigi yfir að fara, var sú leiðin skemmri, en önnur var fyrir framan ásinn að fara og voru þar fen stór og höggnar á lágir, og var þar og einstigi yfir að fara, og sátu fimmtán í hvorum stað.