Egla, 30

Kafli 30

Útkoma Yngvars

Haraldur konungur hinn hárfagri lagði eigu sína á jarðir þær allar er þeir Kveld-Úlfur og Skalla-Grímur höfðu eftir átt í Noregi og allt það fé annað er hann náði. Hann leitaði og mjög eftir mönnum þeim er verið höfðu í ráðum og vitorðum eða nokkurum tilbeina með þeim Skalla-Grími um verk þau er þeir unnu áður Skalla-Grímur fór úr landi á brott, og svo kom sá fjandskapur er konungi var á þeim feðgum að hann hataðist við frændur þeirra eða aðra nauðleytamenn eða þá menn er hann vissi að þeim höfðu allkærir verið í vináttu. Sættu sumir af honum refsingum og margir flýðu undan og leituðu sér hælis, sumir innan lands en sumir flýðu með öllu af landi á brott.

Yngvar mágur Skalla-Gríms var einn af þessum mönnum er nú var frá sagt. Tók hann það ráð að hann varði fé sínu svo sem hann mátti í lausaeyri og fékk sér hafskip, réð þar menn til og bjó ferð sína til Íslands því að hann hafði þá spurt að Skalla-Grímur hafði tekið þar staðfestu og eigi mundi þar skorta landakosti með Skalla-Grími. En er þeir voru búnir og byr gaf þá sigldi hann í haf og greiddist ferð hans vel. Kom hann til Íslands fyrir sunnan landið og hélt vestur fyrir Reykjanes og sigldi inn á Borgarfjörð og hélt inn í Langá og upp allt til foss, báru þar farm af skipinu.

En er Skalla-Grímur spurði aðkomu Yngvars þá fór hann þegar á fund hans og bauð honum til sín með svo mörgum mönnum sem hann vildi. Yngvar þekktist það. Var skipið upp sett en Yngvar fór til Borgar með marga menn og var þann vetur með Skalla-Grími. En að vori bauð Skalla-Grímur honum landakosti. Hann gaf Yngvari bú það er hann átti á Álftanesi og land inn til Leirulækjar og út til Straumfjarðar. Síðan fór hann til útbús þess og tók þar við og var hann hinn nýtasti maður og hafði auð fjár. Skalla-Grímur gerði þá bú í Knarrarnesi og átti þar bú lengi síðan.

Skalla-Grímur var járnsmiður mikill og hafði rauðablástur mikinn á vetrin. Hann lét gera smiðju með sjónum mjög langt út frá Borg þar sem heitir Raufarnes. Þótti honum skógar þar fjarlægir. En er hann fékk þar engan stein þann er svo væri harður eða sléttur að honum þætti gott að lýja járn við — því að þar er ekki malargrjót, eru þar smáir sandar allt með sæ — var það eitt kveld þá er aðrir menn fóru að sofa að Skalla-Grímur gekk til sjóvar og hratt fram skipi áttæru er hann átti og reri út til Miðfjarðareyja, lét þá hlaupa niður stjóra fyrir stafn á skipinu. Síðan steig hann fyrir borð og kafaði og hafði upp með sér stein og færði upp í skipið. Síðan fór hann sjálfur upp í skipið og reri til lands og bar steininn til smiðju sinnar og lagði niður fyrir smiðjudyrum og lúði þar síðan járn við. Liggur sá steinn þar enn og mikið sindur hjá og sér það á steininum að hann er barður ofan og það er brimsorfið grjót og ekki því grjóti líkt öðru er þar er og munu nú ekki meira hefja fjórir menn.

Skalla-Grímur sótti fast smiðjuverkið en húskarlar hans vönduðu um og þótti snemma risið. Þá orti hann vísu þessa:

Mjög verðr ár, sá er aura,
ísarns meiðr að rísa,
voðir vidda bróður
veðrleggjar skal kveðja.
Gjalla læt ég á gulli
geisla njóts, meðan þjóta,
heitu, hrærikytjur,
hreggs vindfrekar, sleggjur.