Njála, 131

Chapter 131

TITLE.

ENSKA

Kafli 131

Nú er að segja frá Kára að hann fór úr gróf þeirri er hann hafði hvílt sig þar til er hann mætti Bárði og fóru svo orð með þeim sem Geirmundur hafði sagt. Reið Kári þaðan til Marðar og sagði honum tíðindin. Hann harmaði mjög. Kári kvað þá annað karlmannlegra en gráta þá dauða og bað hann heldur safna liði og koma til Holtsvaðs.

Síðan reið hann í Þjórsárdal til Hjalta Skeggjasonar. Og þá er hann kom upp með Þjórsá sér hann mann ríða eftir sér hvatlega. Kári beið mannsins og kennir að þar var Ingjaldur frá Keldum. Hann sér að hann var alblóðugur um lærið. Kári spurði Ingjald hver hann hefði særðan en hann sagði.

„Hvar fundust þið?“ segir Kári.

„Við Rangá,“ segir Ingjaldur, „og skaut hann yfir ána til mín.“

„Gerðir þú nokkuð í móti?“ segir Kári.

„Aftur skaut eg spjótinu,“ segir Ingjaldur, „og sögðu þeir er maður yrði fyrir og var sá þegar dauður.“

„Vissir þú eigi,“ segir Kári, „hver fyrir varð?“

„Líkt þótti mér vera Þorsteini bróðursyni Flosa,“ segir Ingjaldur.

„Njóttu heill handa,“ segir Kári.

Síðan riðu báðir saman til móts við Hjalta Skeggjason og sögðu honum tíðindin.

Hann tók illa á verkum þessum og kvað hina mestu nauðsyn að ríða eftir þeim og drepa þá alla. Síðan safnaði hann liði og kveður upp almenning. Ríða þeir Kári nú við þetta lið til móts við Mörð Valgarðsson og fundust þeir við Holtsvað. Var Mörður þar fyrir allmiklu liði. Þá skiptu þeir leitinni. Fóru sumir hið fremra austur til Seljalandsmúla en sumir upp til Fljótshlíðar en sumir hið efra til Þríhyrningshálsa og svo ofan í Goðaland. Þaðan riðu þeir norður til sands en sumir til Fiskivatna og hurfu þar aftur, sumir hið fremra austur í Holt og sögðu Þorgeiri tíðindin og spurðu hvort þeir hefðu ekki þar um riðið.

Þorgeir mælti: „Þann veg er þótt eg sé ekki mikill höfðingi þá mun Flosi annað ráð taka en ríða fyrir augu mér þar sem hann hefir drepið Njál föðurbróður minn og bræðrunga mína. Og er yður engi annar á ger en snúa aftur því að þér munuð hafa leitað langt um skammt fram. En segið það Kára að hann ríði hingað til mín og veri hér með mér ef hann vill það. Segið honum og það að eg mun veita honum og ríða til alþingis. Mun hann og vita það að vér bræður erum aðilar um eftirmálið. Ætlum vér og svo að að ganga málinu að sektir skuli verða ef vér megum ráða og síðan mannhefndir. En eg fer af því hvergi nú með yður að eg veit að ekki mun gera og munu þeir vera sem varastir um sig.“

Ríða þeir nú aftur og fundust allir að Hofi og töluðu þar um með sér að þeir hefðu svívirðing af fengið er þeir höfðu eigi fundið þá. Mörður kvað það ekki vera. Þá eggjuðu margir að fara skyldi til Fljótshlíðar og taka upp bú þeirra allra er að þessum verkum höfðu verið en þó var því vikið til atkvæða Marðar. Hann kvað það vera hið mesta óráð. Þeir spurðu hví hann mælti það.

„Því,“ segir hann, „ef bú þeirra standa þá munu þeir vitja þeirra og kvenna sinna og mun þá þar mega veiða á, er stundir líða. Skuluð þér nú ekki efa yður að eg skal trúr Kára í öllum ráðum því að eg á fyrir sjálfan mig að svara.“

Hjalti bað hann svo gera sem hann hét. Þá bauð Hjalti Kára til sín. Hann kvaðst þangað mundu fyrst ríða. Þeir sögðu hvað Þorgeir hafði boðið honum en hann lét þess boðs síðar neyta skyldu en kvað sér vel hug um segja ef slíkir væru margir. Dreifðu þeir þá öllu liðinu.

Þeir Flosi sáu öll tíðindi þar sem þeir voru í fjallinu.

Flosi mælti: „Nú skulum vér taka hesta vora og ríða í braut því að nú mun oss það duga.“

Þeir Sigfússynir spurðu hvort þeim mundi duga að koma til búa sinna og segja fyrir.

„Það mun Mörður ætla,“ segir Flosi, „að þér munuð vitja kvenna yðvarra og er það geta mín að það sé ráð hans að standa skuli bú yður órænt. Og er þá það mitt ráð að engi skiljist við annan og ríði allir austur með mér.“

Tóku þeir það til ráðs allir. Riðu þeir þá allir austur og fyrir norðan jökul og svo uns þeir komu til Svínafells. Flosi sendi þegar menn að draga að föng svo að engan hlut skyldi skorta.

Flosi hældist aldrei um verk þetta enda fann engi hræðslu á honum. Og var hann heima allan veturinn fram um jól.