Njála, 100

Chapter 100

XXX.

ENSKA

Kafli 100

Höfðingjaskipti varð í Noregi. Hákon jarl var liðinn undir lok en kominn í stað Ólafur Tryggvason. Urðu þau örlög Hákonar jarls að Karkur þræll skar hann á háls á Rimul í Gaulardal. Það spurðist þar með að siðaskipti var orðið í Noregi. Höfðu þeir kastað hinum forna sið en konungur hafði kristnað Vesturlönd, Hjaltland og Orkneyjar og Færeyjar.

Þá mæltu margir svo að Njáll heyrði að slíkt væru mikil firn að hafna fornum átrúnaði.

Njáll sagði þá: „Svo líst mér sem hinn nýi átrúnaður muni vera miklu betri og sá muni sæll er þann fær heldur. Og ef þeir menn koma út hingað er þann bjóða þá skal eg það vel flytja.“

Hann fór oft frá öðrum mönnum einn saman og þuldi.

Þetta hið sama haust kom skip út austur í fjörðum í Berufirði þar sem heitir Gautavík. Hét Þangbrandur stýrimaður. Hann var son Vilbaldurs greifa úr Saxlandi. Þangbrandur var sendur út hingað af Ólafi konungi Tryggvasyni að boða trú. Með honum fór sá maður íslenskur er Guðleifur hét. Hann var son Ara Mássonar, Atlasonar, Úlfssonar hins skjálga, Högnasonar hins hvíta, Ótryggssonar, Óblauðssonar, Hjörleifssonar hins kvensama Hörðalandskonungs. Guðleifur var vígamaður mikill og manna hraustastur og harðger í öllu.

Bræður tveir bjuggu á Berunesi. Hét annar Þorleifur en annar Ketill. Þeir voru Hólmsteinssynir Össurarsonar breiðdælska. Þeir lögðu til fund og bönnuðu mönnum að eiga kaup við þá.

Þetta spurði Hallur af Síðu. Hann bjó að Þvottá í Álftafirði. Hann reið til skips við þrjá tigu manna.

Hann fer þegar á fund Þangbrands og mælti til hans: „Ganga ekki mjög kaupin?“

Hann sagði að svo var.

„Nú vil eg segja mitt erindi,“ segir Hallur, „að eg vil bjóða yður öllum heim til mín og hætta á hvort eg geti keypt fyrir yður.“

Þangbrandur þakkaði honum og fór þangað um haustið.

Það var einn morgun að Þangbrandur var úti snemma og lét skjóta landtjaldi og söng messu og hafði mikið við því að hátíð var mikil.

Hallur mælti til Þangbrands: „Í hverja minning heldur þú þenna dag?“

„Mikaeli engli,“ segir hann.

„Hvað fylgir engli þeim?“ segir hann.

„Margt gott,“ segir Þangbrandur. „Hann skal meta allt það er þú gerðir vel og er hann svo miskunnsamur að hann metur það allt meira er honum þykir vel.“

Hallur mælti: „Eiga vildi eg hann mér að vin.“

„Það muntu mega,“ segir Þangbrandur, „og gefst þú honum þá í dag með guði.“

„Það vil eg þá skilja til,“ segir Hallur, „að þú heitir því fyrir hann að hann sé þá fylgjuengill minn.“

„Því mun eg heita,“ segir Þangbrandur.

Tók Hallur þá skírn og öll hjú hans.