Njála, 120

Chapter 120

TITLE.

ENSKA

Kafli 120

Ásgrímur og þeir félagar gengu til búðar Þorkels háks.

Ásgrímur mælti þá til félaga sinna: „Þessa búð á Þorkell hákur, kappi mikill, og væri oss mikið undir að vér fengjum liðsinni hans. Skulum vér hér til gæta í alla staði því að hann er einlyndur og skapvandur. Vil eg nú biðja þig, Skarphéðinn, að þú létir ekki til þín taka um tal vort.“

Skarphéðinn glotti að og var svo búinn að hann var í blám kyrtli og í blárendum brókum og uppháva svarta skúa á fótum. Hann hafði silfurbelti um sig og öxi þá í hendi er hann hafði drepið Þráin með og hann kallaði Rimmugýgi og törgubuklara og silkihlað um höfuð og greitt hárið aftur um eyrun. Hann var allra manna hermannlegastur og kenndu því hann allir ósénn. Hann gekk sem honum var skipað og hvorki fyrr né síðar.

Þeir gengu nú inn í búðina og í innanverða. Þorkell sat á miðjum palli og menn hans alla vega út í frá honum. Ásgrímur kvaddi hann. Þorkell tók því vel.

Ásgrímur mælti til hans: „Til þess erum vér hingað komnir að biðja þig liðveislu að þú gangir til dóma með oss.“

Þorkell mælti: „Hvað munduð þér þurfa minnar liðveislu þar sem þér genguð til Guðmundar? Og mundi hann heita yður liði sínu.“

„Ekki fengum vér hans liðsinni,“ segir Ásgrímur.

Þorkell mælti: „Þá þótti Guðmundi óvinsælt vera málið og mun svo og vera því að slík verk hafa verst verið unnin. Og veit eg hvað þér hefir til gengið hingað að fara að þú ætlaðir að eg mundi vera óhlutvandari en Guðmundur og mundi eg vilja fylgja að röngu máli.“

Ásgrímur þagnaði þá og þótti þungt fyrir.

Þorkell mælti: „Hver er sá hinn mikli og hinn ferlegi er fjórir menn ganga fyrri, fölleitur og skarpleitur, ógæfusamlegur og illmannlegur?“

Skarphéðinn mælti: „Eg heiti Skarphéðinn,“ segir hann, „og er þér skuldlaust að velja mér hæðiyrði, saklausum manni. Hefir mig aldrei það hent að eg hafi kúgað föður minn og barist við hann sem þú gerðir við þinn föður. Hefir þú og lítt riðið til alþingis eða starfað í þingdeildum og mun þér kringra að hafa ljósaverk að búi þínu að Öxará í fásinninu. Er þér og nær að stanga úr tönnum þér rassgarnarendann merarinnar er þú ást áður þú reiðst til þings og sá smalamaður þinn og undraðist hann er þú gerðir slíka fúlmennsku.“

Þorkell spratt þá upp af mikilli reiði og þreif sax sitt og mælti: „Þetta sax fékk eg í Svíþjóð og drap eg hinn mesta kappa en síðan vó eg margan mann með. Og þegar eg næ til þín skal eg reka það í gegnum þig og skaltu það hafa fyrir fáryrði þín.“

Skarphéðinn stóð með reidda öxina og glotti við og mælti: „Þessa öxi hafði eg í hendi þá er eg hljóp tólf álna yfir Markarfljót og vó eg Þráin Sigfússon og stóðu þeir átta fyrir og fékk engi þeirra fang á mér. Hefi eg og aldrei svo reitt vopn að manni að eigi hafi við komið.“

Síðan hratt hann þeim frá bræðrum sínum og Kára mági sínum og óð fram að Þorkatli.

Skarphéðinn mælti þá: „Gerðu nú annaðhvort, Þorkell hákur, að þú slíðrar saxið og sest niður eða eg keyri öxina í höfuð þér og klýf þig í herðar niður.“

Þorkell sest þá niður og slíðraði saxið og hafði hvorki orðið á fyrir honum áður né síðan. Þeir Ásgrímur gengu þá út.

Skarphéðinn mælti: „Hvert skulum vér nú ganga?“

Ásgrímur svaraði: „Heim til búðar vorrar.“

„Þá förum vér bónleiðir til búðar,“ segir Skarphéðinn.

Ásgrímur mælti þá: „Margstaðar hefir þú verið heldur orðhvass en hér er Þorkell átti hlut að þykir mér þú það eitt hafa á hann leikið er maklegt er.“

Gengu þeir þá heim til búðar sinnar og sögðu Njáli frá öllu sem gerst.

Hann mælti: „Búið dragi til þess sem vera vill.“

Guðmundur hinn ríki spurði nú hversu farið hafði með þeim Skarphéðni og Þorkatli og mælti svo: „Kunnigt er yður hversu farið hefir með oss Ljósvetningum og hefi eg aldrei farið jafnmikla skömm né sneypu fyrir þeim sem nú fór Þorkell fyrir Skarphéðni og er þetta allvel orðið.“

Hann mælti þá til Einars Þveræings bróður síns: „Þú skalt fara með öllu liði mínu og veita Njálssonum þá er dómar fara út en ef þeir þurfa liðs annað sumar þá skal eg sjálfur veita þeim lið.“

Einar játaði því og lét segja Ásgrími.

Ásgrímur mælti: „Ólíkur er Guðmundur flestum höfðingjum.“

Ásgrímur sagði þetta Njáli.