Njála, 147

Chapter 147

TITLE.

ENSKA

Kafli 147

Hallur af Síðu og Kolur son hans og þeir sjö saman riðu vestur yfir Lómagnúpssand og svo vestur yfir Arnarstakksheiði og léttu eigi fyrr en þeir komu í Mýdal. Þar spurðu þeir að hvort Þorgeir mundi heima í Holti en þeim var sagt að hann mundi heima vera. Þeir spurðu hvert Hallur ætlaði að fara. „Þangað í Holt,“ sagði hann.

Þeir sögðu hann mundu hafa gott erindi. Dvaldist hann þar nokkura stund, og áðu. Eftir það tóku þeir hesta sína og riðu á Sólheima um kveldið og voru þar um nóttina.

En um daginn eftir riðu þeir í Holt. Þorgeir var úti og svo Kári og menn þeirra því að þeir kenndu ferð Halls. Hann reið í blárri kápu og hafði litla öxi silfurrekna í hendi. En er þeir komu í túnið gekk Þorgeir í móti honum og tók hann af baki og minntust þeir Kári báðir við hann og leiddu hann í milli sín í stofu inn og settu hann á pall í hásæti og spurðu hann margra tíðinda. Var hann þar um nóttina.

Um morguninn eftir vakti Hallur til við Þorgeir um sættina og sagði hverjar þeir buðu honum og talaði þar um mörgum fögrum orðum og góðgjarnlegum.

Þorgeir svarar: „Kunnigt má þér það vera að eg vildi engum sættum taka við brennumenn.“

„Allt var það annað mál,“ segir Hallur. „Þér voruð þá vígreiðir. Hafið þér nú og mikið að gert um manndráp síðan.“

„Svo mun yður þykja,“ segir Þorgeir, „en hverja sætt bjóðið þér Kára?“

„Boðin mun honum sættin sú er sæmileg er,“ segir Hallur, „ef hann vill sættast.“

Kári mælti: „Þess vil eg biðja þig, Þorgeir, að þú sættist því að þinn hlutur má ekki verða betri en góður.“

„Illt þykir mér að sættast og skiljast við þig nema þú takir slíka sætt sem eg,“ segir Þorgeir.

„Eigi vil eg það,“ segir Kári, „að sættast. En þó kalla eg að við höfum hefnt brennunnar. En sonar míns kalla eg vera óhefnt og ætla eg mér það einum slíkt sem eg fæ að gert.“

En Þorgeir vildi eigi fyrr sættast en Kári sagði á ósátt sína ef hann sættist eigi. Handsalaði Þorgeir þá Flosa grið og hans mönnum til sáttarfundarins en Hallur önnur í móti er hann hafði tekið af Flosa og Sigfússonum. En áður þeir skildust gaf Þorgeir Halli gullhring og skarlatsskikkju en Kári silfurmen og voru á gullkrossar þrír. Hallur þakkaði þeim vel gjafirnar og reið í braut með hinni mestu sæmd. Létti hann eigi fyrr en hann kom til Svínafells. Tók Flosi vel við honum.

Hallur sagði Flosa allt frá erindum sínum og svo frá viðræðum þeirra Þorgeirs og svo það að Þorgeir vildi eigi fyrr sættast en Kári sagði á ósátt sína ef hann sættist eigi en Kári vildi þó eigi sættast.

Flosi mælti: „Fám mönnum er Kári líkur og þann veg vildi eg helst skapfarinn vera sem hann er.“

Þeir Hallur dvöldust þar nokkura hríð. Síðan riðu þeir vestur að ákveðinni stundu til sáttarfundarins og fundust að Höfðabrekku sem mælt hafði verið með þeim. Töluðu þeir þá um sætt sína. Gekk þá allt eftir því sem Hallur hafði sagt.

Þorgeir sagði fyrir sættina að Kári skyldi þar vera jafnan ef hann vildi, „skulu hvorigir öðrum þar illt gera að heima mínu. Eg vil og ekki eiga að heimta að sérhverjum þeirra. Eg vil að Flosi einn varði við mig en hann heimti að sveitungum sínum og vil eg að sú gerð haldist öll er ger var á þingi um brennuna. Vil eg, Flosi, að þú gjaldir mér þriðjung minn óskerðan.“

Flosi gekk skjótt að þessu öllu. Þorgeir gaf hvorki upp utanferðir né héraðssektir.

Nú riðu þeir Flosi og Hallur austur heim.

Hallur mælti þá til Flosa: „Efndu vel, mágur, sætt þessa, bæði utanferð þína og suðurgönguna og fégjöld. Muntu þá þykja röskur maður þótt þú hafir ratað í stórvirki þetta ef þú innir rösklega af hendi alla hluti.“

Flosi kvað svo vera skyldu. Reið Hallur nú heim austur en Flosi reið heim til Svínafells og var heima síðan.