Njála, 005

Chapter 5

XXX.

ENSKA

Kafli 5

Atli hét maður. Hann var son Arnviðar jarls úr Gautlandi hinu eystra. Hann var hermaður mikill og lá úti austur í Leginum. Hann hafði átta skip. Faðir hans hafði haldið sköttum fyrir Hákoni Aðalsteinsfóstra og stukku þeir feðgar til Gautlands úr Jamtalandi. Síðan hélt Atli liðinu úr Leginum út um Stokkssund og svo suður til Danmerkur og liggur úti í Eyrasundi. Hann er útlagi bæði Danakonungs og Svíakonungs.

Hrútur hélt suður til Eyrasunds. Og er hann kom í sundið sér hann fjölda skipa í sundinu.

Þá mælti Úlfur: „Hvað skal nú til ráða taka, Íslendingur?“

„Halda fram ferðinni,“ segir Hrútur, „því að ekki dugir ófreistað. Skal skip okkað Össurar fara fyrst en þú skalt leggja fram sem þér líkar.“

„Sjaldan hefi eg aðra haft að skildi fyrir mér,“ segir Úlfur og leggur fram skeiðina jafnfram skipi Hrúts og halda svo fram í sundið.

Nú sjá þeir er í sundinu eru að skip fara að þeim. Þeir segja Atla.

Hann svaraði: „Þá gefur vel til fjár að vinna.“ Síðan skipuðu þeir til á hverju skipi. „En mitt skip skal vera í miðjum skipaflotanum,“ sagði Atli.

Síðan renna fram skipin. Og þegar er hvorir ná máli annarra stóð Atli upp og mælti: „Þér farið óvarlega. Sáuð þér eigi að herskip voru í sundinu eða hvert er nafn höfðingja yðar?“

Hrútur sagði til sín.

„Hvers maður ert þú?“ segir Atli.

„Hirðmaður Haralds konungs gráfeldar.“

Atli mælti: „Lengi höfum við feðgar ekki kærir verið Noregskonungum yðrum.“

„Ógæfa þín er það,“ sagði Hrútur.

„Svo hefir borið saman fund okkarn,“ segir Atli, „að þú skalt eigi kunna frá tíðindum að segja“ og þreif upp spjót og skaut á skip Hrúts og hafði sá bana er fyrir varð.

Síðan tókst orusta með þeim og sóttist þeim seint skip þeirra Hrúts. Úlfur gekk vel fram og gerði ýmist, hjó eða lagði. Ásólfur hét stafnbúi Atla. Hann hljóp upp á skip Hrúts og varð fjögurra manna bani áður Hrútur varð var við. Sneri hann þá í móti honum. En er þeir fundust lagði Ásólfur í skjöld Hrúts og í gegnum en Hrútur hjó til Ásólfs og varð það hans banahögg.

Þetta sá Úlfur óþveginn og mælti: „Bæði er nú, Hrútur, að þú höggur stórt enda áttu mikið að launa Gunnhildi.“

„Það varir,“ segir Hrútur, „að þú mælir feigum munni.“

Nú sér Atli beran vopnastað á Úlfi og skaut spjóti í gegnum hann. Nú tekst orusta mikil. Atli hleypur upp á skip að Hrúti og ryðst um fast og snýr í móti honum Össur og lagði til hans og féll sjálfur á bak aftur því að annar maður lagði til hans. Hrútur sneri nú í móti Atla. Hann hjó þegar í skjöld Hrúts og klauf allan niður. Þá fékk Atli steinshögg á höndina og féll niður sverðið. Hrútur tók sverðið og hjó undan honum fótinn. Síðan veitti hann honum banasár. Þar tóku þeir fé mikið og höfðu með sér tvö skip, þau er best voru, og dvöldust þar litla hríð síðan, því að þeir Sóti fórust hjá og hélt hann aftur til Noregs og kom við Limgarðssíðu og gekk Sóti þar á land. Þar mætti hann Ögmundi sveini Gunnhildar. Hann kenndi hann þegar og spyr: „Hversu lengi ætlar þú hér að vera?“

„Þrjár nætur,“ segir Sóti.

„Hvert ætlar þú þá?“ sagði Ögmundur.

„Vestur til Englands,“ segir Sóti, „og koma aldregi til Noregs síðan meðan ríki Gunnhildar er í Noregi.“

Ögmundur gekk í braut og fer á fund Gunnhildar því að hún var þaðan skammt á veislu og Guðröður sonur hennar. Ögmundur sagði Gunnhildi fyrirætlan Sóta. Hún bað Guðröð taka hann af lífi.

Guðröður fór þegar og kom á óvart Sóta og lét leiða hann á land upp og festa þar upp en tók féið og færði móður sinni. Hún fékk til menn að færa féið allt til Konungahellu. Síðan fór hún og þangað.

Hrútur hélt aftur um haustið og hefir fengið offjár og fór þegar á fund konungs og hafði af honum góðar viðtökur. Hann bauð þeim að hafa af slíkt sem þau vildu en konungur tók af þriðjunginn. Gunnhildur segir Hrúti að hún hafði tekið erfðina en látið drepa Sóta. Hann þakkar henni og gaf henni allt hálft við sig.