Njála, 072

Chapter 72

TITLE.

ENSKA

Kafli 72

Sá atburður varð er þeir Gunnar riðu neðan að Rangá að blóð mikið kom á atgeirinn. Kolskeggur spurði hví það mundi sæta.

Gunnar svaraði ef slíkir atburðir yrðu að það kallaðist í öðrum löndum benrögn „og sagði svo Ölvir bóndi að það væri fyrir stórfundum.“

Síðan riðu þeir til þess er þeir sáu mennina við ána sitja og höfðu bundið hesta sína.

Gunnar mælti: „Fyrirsát er nú.“

Kolskeggur svaraði: „Lengi hafa þeir ótrúlegir verið eða hvað skal nú til ráða taka?“

„Hleypa skulum við upp hjá þeim,“ segir Gunnar, „til vaðsins og búast þar við.“

Hinir snúa þegar að þeim. Gunnar bendir upp bogann og tekur örvarnar og steypir niður fyrir sig og skýtur þegar er þeir komu í skotfæri, særði við það mjög marga menn en drap suma.

Þá mælti Þorgeir Otkelsson: „Þetta dugir oss ekki, göngum að sem harðast.“

Þeir gerðu svo. Fyrst gekk Önundur fagri, frændi Þorgeirs. Gunnar skaut atgeirinum til hans og kom á skjöldinn og klofnaði hann í þrjá hluta en atgeirinn hljóp í gegnum Önund. Ögmundur flóki hljóp að baki Gunnari. Kolskeggur sá það og hjó þegar undan Ögmundi báða fætur og hratt honum út á Rangá og drukknaði hann þegar. Gerðist þá bardagi harður. Hjó Gunnar annarri hendi en lagði annarri. Kolskeggur vó drjúgan menn en særði marga.

Þorgeir Starkaðarson mælti til nafna síns: „Alllítt sér það á að þú eigir föður þíns að hefna.“

Hann svarar: „Víst er eigi vel fram gengið en þó hefir þú eigi gengið mér í spor enda skal eg eigi þola þín frýjuorð,“ hleypur að Gunnari af mikilli reiði og lagði í gegnum skjöldinn og svo í gegnum höndina. Gunnar snaraði svo hart skjöldinn að spjótið brotnaði í falnum. Gunnar sér annan mann kominn í höggfæri við sig og höggur þann banahöggvi. Eftir það þrífur hann atgeirinn tveim höndum. Þá var Þorgeir Otkelsson kominn nær honum með reiddu sverði. Gunnar snýr að honum með mikilli reiði og rekur í gegnum hann atgeirinn og bregður honum á loft og keyrir hann út á Rangá. Og rekur hann ofan á vaðið og festi þar á steini einum og heitir þar síðan Þorgeirsvað.

Þorgeir Starkaðarson mælti: „Flýjum vér nú, ekki mun oss sigurs verða auðið að svo búnu.“

Sneru þeir þá allir í frá.

„Sækjum við nú eftir þeim,“ segir Kolskeggur, „og taktu bogann og örvarnar og muntu komast í skotfæri við Þorgeir Starkaðarson.“

Gunnar kvað vísu:

21. Munu, elds beiðir, eyðast,

ár, fésjóðar vorir,

geig þó að gervim eigi

geirleiks stöfum fleirum,

enn ef eg skal runna

unnviggs, þá er hér liggja,

mín nem þú mál og greinir

mætur, gjörvalla bæta.

Gunnar svaraði: „Eyðast munu fésjóðarnir um það er þessir eru bættir er hér liggja nú dauðir.“

„Ekki mun þér féfátt verða,“ sagði Kolskeggur, „en Þorgeir mun eigi fyrr af láta en hann ræður þér bana.“

Gunnar kvað vísu:

22. Ullur, mun, Ekkils vallar

andurs, nokkurir standa

jafnir unda stefni

á Rínar veg mínum

áður gnýjarðar girðis

græðendur munu hræðast

geisla, gljúfra fösla

gætir fagrasætis.

„Standa munu nokkurir hans makar á götu minni áður en eg hræðist þá,“ segir Gunnar.

Síðan ríða þeir heim og segja tíðindin. Hallgerður fagnaði þessum tíðindum og lofaði mjög verkið.

Rannveig mælti: „Vera má að gott sé verkið en verra verður mér við,“ segir hún, „en eg ætli að gott muni af leiða.“