Njála, 152

Chapter 152

TITLE.

ENSKA

Kafli 152

Nú er að segja frá þeim Birni og Kára að þeir ríða á sand og leiða hesta sína undir melbakka og skáru fyrir þá melinn að þeir dæju eigi af sulti. Kári varð svo nærgætur að hann reið þegar í braut er þeir hættu leitinni. Hann reið um nóttina upp eftir héraðinu en síðan á fjall og svo alla hina sömu leið sem þeir riðu austur og léttu eigi fyrr en þeir komu í Mið-Mörk.

Björn mælti þá til Kára: „Nú skalt þú vera vin minn mikill fyrir húsfreyju minni því að hún mun engu orði trúa því er eg segi en mér liggur hér nú allt við og launaðu mér nú vel góða fylgd er eg hefi þér veitta.“

„Svo skal vera,“ segir Kári.

Síðan ríða þeir heim á bæinn. Húsfreyja spurði þá tíðinda og fagnaði þeim vel.

Björn svaraði: „Aukist hafa heldur vandræðin, kerling.“

Hún svarar fá og brosti að. Húsfreyja mælti þá: „Hversu gafst Björn þér, Kári?“

Hann svarar: „Ber er hver að baki nema sér bróður eigi og gafst Björn mér vel. Hann vann á þremur mönnum en hann er þó sár sjálfur. Og var hann mér hinn hallkvæmasti í öllu því sem hann mátti.“

Þar voru þeir þrjár nætur. Síðan riðu þeir í Holt til Þorgeirs og sögðu honum einum saman tíðindin því að þangað höfðu eigi spurst tíðindin fyrr. Þorgeir þakkaði honum og fannst það á að hann varð þessu feginn. Hann spurði Kára að hvað þá væri óunnið það sem hann ætlaði að vinna.

Kári svarar: „Drepa ætla eg Gunnar Lambason og Kol Þorsteinsson ef færi gefur á. Höfum við þá drepið fimmtán menn með þeim fimm er við drápum báðir saman. En þó vil eg nú biðja þig bænar,“ segir Kári.

Þorgeir kvaðst veita honum mundu það er hann beiddi.

„Það vil eg að mann þenna er Björn heitir takir þú til þín, er að vígum hefir verið með mér, og skiptir þú um bústaði við hann og fáir bú algert hér hjá þér og halt svo hendi yfir honum að engri hefnd sé til hans snúið og er þér það sjálfrátt fyrir sakir höfðingskapar þíns.“

„Svo skal vera,“ segir Þorgeir.

Fékk hann þá Birni bú algert að Ásólfsskála en hann tók við búi í Mörk. Þorgeir færði bú Bjarnar til Ásólfsskála og allt búferli hans. Þorgeir sættist á öll mál fyrir Björn og gerði hann alsáttum sáttan við þá. Þótti Björn miklu heldur maður en áður fyrir sér.

Kári reið í braut og létti eigi fyrr en hann kom vestur í Tungu til Ásgríms Elliða-Grímssonar. Hann tók við Kára ágæta vel. Kári sagði honum frá öllum atburðum þeim sem orðið höfðu í vígum. Ásgrímur lét vel yfir því og spurði hvað Kári ætlaðist þá fyrir.

Kári svaraði: „Eg ætla að fara utan eftir þeim og sitja svo að þeim og drepa þá ef eg fæ náð þeim.“

Ásgrímur sagði að hann væri engum manni líkur fyrir hreysti sína. Þar var hann nokkurar nætur.

Síðan reið hann til Gissurar hvíta og tók hann við honum báðum höndum. Kári dvaldist þar nokkura stund. Hann sagði Gissuri að hann mundi ríða ofan á Eyrar. Gissur gaf Kára sverð gott að skilnaði.

Reið hann nú ofan á Eyrar og tók sér þar fari með Kolbeini svarta. Hann var orkneyskur og aldavin Kára og var hinn kappsamasti og hinn vaskasti maður. Tók hann við Kára báðum höndum og kvað eitt skyldu yfir þá ganga báða.