Njála, 043

Chapter 43

TITLE.

ENSKA

Kafli 43

En er sendimaður kom til þings að segja Gunnari vígið, Gunnar mælti: „Þetta er illa orðið og eigi kæmu þau tíðindi til eyrna mér að mér þætti verri. En þó skulum vér nú fara þegar að finna Njál og væntir mig enn að honum fari vel þótt hann sé mjög að þreyttur.“

Gengu þeir þá á fund Njáls og kölluðu hann til máls við sig. Hann gekk þegar til fundar við Gunnar. Þeir töluðu og var ekki manna við fleira fyrst en Kolskeggur.

„Hörð tíðindi hefi eg að segja þér,“ segir Gunnar, „víg Þórðar leysingjasonar og vil eg bjóða þér sjálfdæmi fyrir vígið.“

Njáll þagði nokkurt skeið og mælti síðan: „Vel er slíkt boðið,“ segir hann, „og mun eg það taka. En þó er eigi örvænt að eg hafi ámæli af konu minni eða sonum fyrir þetta því að þeim mun mjög mislíka. En þó mun eg á það hætta því að eg veit að eg á við dreng um. Vil eg og eigi að af mér standi brigð okkarrar vináttu.“

„Viltu nokkuð sonu þína við láta vera?“ segir Gunnar.

„Ekki,“ segir Njáll, „því að eigi munu þeir rjúfa þá sátt er eg geri. En ef þeir eru við staddir þá munu þeir ekki saman draga.“

„Svo mun vera,“ segir Gunnar. „Sjá þú einn fyrir.“

Þeir tókust þá í hendur og sættust vel og skjótt.

Þá mælti Njáll: „Tvö hundruð silfurs geri eg og mun þér mikið þykja.“

„Eigi þykir mér þetta of mikið,“ segir Gunnar og gekk heim til búðar.

Synir Njáls komu heim og spurði Skarphéðinn hvaðan fé það væri komið hið mikla er faðir hans hélt á.

Njáll mælti: „Eg segi yður víg Þórðar fóstra yðars og höfum við Gunnar nú sæst á málið og hefir hann tvennum manngjöldum bætt hann.“

„Hverjir hafa vegið hann?“ segir Skarphéðinn.

„Sigmundur og Skjöldur en Þráinn var þó nær staddur,“ segir Njáll.

„Mikils þótti þeim við þurfa,“ segir Skarphéðinn, „en hvar skal þá komið er vér skulum handa hefja?“

„Skammt mun til þess,“ segir Njáll, „og munt þú þá eigi þess lattur en þó þykir mér mikið undir að þér rjúfið eigi þessa sætt.“

„Svo munum vér þá gera,“ segir Skarphéðinn, „en ef til verður nokkuð með oss þá munum vér minnast á hinn forna fjandskap.“

„Engis mun eg þá um beiða,“ segir Njáll.