Njála, 050

Chapter 50

TITLE.

ENSKA

Kafli 50

Skammkell kom til Mosfells og hermdi boð öll fyrir Gissuri.

„Svo líst mér,“ segir Gissur, „sem þetta hafi allvel boðið verið eða hví þá hann eigi boð þessi?“

„Það var mest í því að allir vildu leita þér vegs og beið hann af því þinna atkvæða og mun öllum það best gegna.“

Þar var Skammkell of nóttina.

Gissur sendi mann eftir Geiri goða og kom hann þar snemma.

Segir þá Gissur honum og mælti: „Hversu skal nú með fara?“

„Svo sem þú munt áður ráðið hafa að gera það af þessu máli sem best gegnir. Nú munum við láta Skammkel segja söguna í annað sinn og vita hversu honum hermist.“

Þeir gerðu svo.

Gissur mælti: „Rétt muntu sagt hafa sögu þessa en þó hefi eg þig séð illmannlegstan mann og eigi deilir litur kosti ef þú gefst vel.“

Fór Skammkell heim og ríður fyrst í Kirkjubæ og kallar út Otkel. Hann fagnar vel Skammkatli.

Skammkell segir honum kveðju Gissurar og Geirs „en um málaferli þessi þarf eigi að tala hljóðlega að það er vilji þeirra Geirs goða og Gissurar að sættast ekki á mál þessi. Gaf hann það til ráðs að fram væri höfð stefnuför og stefnt Gunnari um afneyslu fjárins, Hallgerði um stuld.“

Otkell mælti: „Svo skal með öllu fara sem þeir hafa ráð til gefið.“

„Þeim þótti undir því mest,“ segir Skammkell, „að þú hefðir látið sem drembilegast en eg gerði þig sem mestan mann af öllu.“

Nú segir Otkell bræðrum sínum.

Hallbjörn mælti: „Þetta mun vera hin mesta lygi.“

Nú líða stundir þar til er stefnudagar komu hinir síðustu til alþingis. Otkell kvaddi bræður sína og Skammkel að ríða til Hlíðarenda stefnuför.

Hallbjörn kvaðst fara mundu en kvað þá þessar ferðar iðrast mundu „er stundir líða.“

Nú ríða þeir tólf saman til Hlíðarenda. En er þeir komu í túnið þá var Gunnar úti og fann eigi fyrr en þeir komu allt að bænum. Hann gengur þá eigi inn. Otkell lætur þegar dynja stefnuna.

En er þeir höfðu flutt fram stefnuna þá mælti Skammkell: „Hvort er rétt, bóndi?“

„Þér vitið það,“ segir Gunnar, „en minna skal eg þig á ferð þessa, Skammkell, eitthvert sinn og tillögur þínar.“

„Það mun oss eigi saka,“ segir Skammkell, „ef atgeirinn er eigi á lofti.“

Gunnar var hinn reiðasti og gekk inn og sagði Kolskeggi.

Kolskeggur mælti: „Illa var er vér vorum eigi úti. Þeir skyldu hafa farið hingað hina mestu sneypu ef vér hefðum við verið.“

Gunnar mælti: „Hvað bíður sinnar stundar en ekki mun þeim för sjá til sæmdar verða.“

Litlu síðar fór Gunnar og sagði Njáli.

Njáll mælti: „Láttu lítt á þig fá því að þetta mun þér verða til hinnar mestu sæmdar áður þessu þingi sé lokið. Skulum vér og fylgja þér allir með ráðum og kappi.“

Gunnar þakkaði honum og reið heim.

Otkell ríður til þings og bræður hans og Skammkell.