Njála, 122

Chapter 122

TITLE.

ENSKA

Kafli 122

Njáll stóð þá upp og mælti: „Þess bið eg Hall af Síðu og Flosa og alla Sigfússonu og alla vora menn að þér gangið eigi í braut og heyrið mál mitt.“

Þeir gerðu svo.

Hann mælti þá: „Svo sýnist mér sem mál þetta sé komið í ónýt efni og er það að líkindum því að af illum rótum hefir upp runnið. Vil eg yður það kunnigt gera að eg unni meira Höskuldi en sonum mínum og er eg spurði að hann var veginn þótti mér slökkt hið sætasta ljós augna minna og heldur vildi eg misst hafa allra sona minna, og lifði hann. Nú bið eg þig, Hallur af Síðu, og Runólf úr Dal, Hjalta Skeggjason og Einar Þveræing og Hafur hinn spaka að eg nái að sættast á víg þetta fyrir hönd sona minna og vil eg að geri um þeir er best eru til fallnir.“

Þeir Gissur og Hafur og Einar talaði sitt erindi hver þeirra og báðu Flosa sættar og hétu honum sinni vináttu í mót. Flosi svaraði þá öllu vel og hét þó eigi.

Hallur af Síðu mælti þá til Flosa: „Viltu nú efna orð þín og veita mér bæn mína er þú hefir áður heitið mér þá er eg kom utan Þorgrími syni Digur-Ketils frænda þínum er hann hafði vegið Halla hinn rauða?“

Flosi mælti: „Veita vil eg þér, mágur, því að þú munt þess eins biðja að mín sæmd sé þá meiri en áður.“

Hallur mælti: „Þá vil eg að þú sættist skjótt og látir góða menn gera um og kaupir þú þér svo vináttu góðra manna.“

Flosi mælti: „Það vil eg yður kunnigt gera að eg vil gera fyrir orð Halls mágs míns og annarra hinna bestu drengja að hann geri um og hinir bestu menn af hvorra liði löglega til nefndir. Þykir mér Njáll maklegur vera að eg unni honum þess.“

Njáll þakkaði honum og þeim öllum og aðrir þeir er hjá voru og kváðu Flosa vel farið hafa.

Flosi mælti: „Nú vil eg nefna mína gjörðarmenn. Nefni eg fyrstan Hall mág minn, Össur frá Breiðá, Surt Ásbjarnarson úr Kirkjubæ, Móðólf Ketilsson“ – hann bjó þá í Ásum – „Hafur hinn spaka og Runólf úr Dal og mun það einmælt að þessir séu best til fallnir af öllum mínum mönnum.“

Bað hann nú Njál nefna sína gerðarmenn.

Njáll stóð þá upp og mælti: „Til þessa nefni eg fyrstan Ásgrím Elliða-Grímsson og Hjalta Skeggjason, Gissur hvíta, Einar Þveræing, Snorra goða og Guðmund hinn ríka.“

Síðan tókust þeir í hendur, Njáll og Flosi og Sigfússynir, og handsalaði Njáll fyrir alla sonu sína og Kára mág sinn það sem þessir tólf menn dæmdu. Og mátti svo að kveða að allur þingheimur yrði þessu feginn. Voru þá sendir menn eftir Snorra og Guðmundi því að þeir voru í búðum sínum. Var þá mælt að dómendur skyldu sitja í lögréttu en allir aðrir gengju í braut.