Njála, 149

Chapter 149

TITLE.

ENSKA

Kafli 149

Flosi ræðir nú til brennumanna félaga sinna: „Enn mun oss eigi duga kyrru fyrir að halda og munum vér enn hljóta að hugsa um utanferðir vorar og fégjöld og efna sættir vorar sem drengilegast, taka oss fari þar hver sem líkast þykir.“

Þeir báðu hann fyrir sjá.

Flosi mælti: „Austur munum vér ríða til Hornafjarðar því að þar stendur skip uppi er á Eyjólfur nef, þrænskur maður, en hann vill biðja sér konu og nær hann eigi ráðinu nema hann setjist aftur. Munum vér kaupa skipið að honum því að vér munum hafa fé lítið en manna margt. Er það skip mikið og mun það taka oss upp alla.“

Hættu þeir þá talinu.

En litlu síðar riðu þeir austur og léttu þeir eigi fyrr en þeir komu austur í Bjarnanes í Hornafjörð. Fundu þeir þar Eyjólf því að hann hafði þar verið á vist um veturinn. Þar var tekið vel við þeim Flosa og voru þeir þar um nóttina. En um morguninn eftir falaði Flosi skipið að stýrimanni. En hann kvaðst ekki þver vera í því að selja skipið ef hann hefði það fyrir sem hann vildi. Flosi spurði í hverjum aurum hann vildi fyrir hafa. Austmaðurinn kveðst vildu fyrir hafa land og þó nær sér. Sagði Eyjólfur þá Flosa allt um kaup þeirra bónda. Flosi kvaðst skyldu saman róa svo að keypt yrði en kaupa síðan skipið að honum. Austmaðurinn gladdist við þetta. Flosi bauð honum land í Borgarhöfn. Austmaðurinn heldur nú á málinu við bónda svo að Flosi var hjá. Lagði Flosi þá til orð sín svo að saman sé kaupið með þeim. Lagði Flosi til landið í Borgarhöfn með Austmanninum en tók handsölum á skipinu. Flosi hafði og af Austmanninum tuttugu hundruð vöru og varð það í kaupi þeirra.

Reið Flosi nú heim aftur. Hann var svo vinsæll af sínum mönnum að hann hafði þar vöru að láni eða gjöf sem hann vildi. Var hann nú heima um hríð. Flosi sendi þá Kol Þorsteinsson og Gunnar Lambason austur í Hornafjörð. Skyldu þeir þar vera við skip og búast um og tjalda búðir og sekka vöru og draga að slíkt sem þurfti.

Nú er að segja frá Sigfússonum að þeir segja Flosa að þeir vilja ríða vestur í Fljótshlíð að skipa til búa sinna og hafa þaðan vöru og slíkt annað sem þeir þyrftu.

„Er nú eigi Kára að varast,“ sögðu þeir, „ef hann er fyrir norðan land sem sagt er.“

Flosi svarar: „Eigi veit eg um sögur slíkar hvað satt er sagt um ferðir Kára. Þykir mér það oft rjúfast er skemmra er að frétta en slíkt. Er það mitt ráð að þér farið margir saman og skiljist lítt og verið um yður sem varastir. Skaltu nú og, Ketill úr Mörk, muna draum þann er eg sagði þér og þú baðst að við skyldum leyna, því að margir eru þeir í förinni með þér er kallaðir voru.“

Ketill mælti: „Allt mun það sínu fram fara um aldur manna sem ætlað er fyrir áður en gott gengur þér til vörunar þinnar.“

Töluðu þeir nú ekki um fleira. Síðan bjuggust þeir Sigfússynir og menn með þeim þeir sem til voru ætlaðir. Þeir voru átján saman. Riðu þeir þá í braut. Og áður en þeir fóru minntust þeir við Flosa. Hann bað þá vel fara og kvað þá eigi mundu sjást oftar suma er í braut riðu en þeir létu eigi letjast. Riðu þeir nú leið sína. Flosi mælti að þeir skyldu taka vöru hans í Meðallandi og flytja austur og svo í Landbroti og Skógahverfi.

Síðan riðu þeir til Skaftártungu og svo fjall og fyrir norðan Eyjafjallajökul og ofan í Goðaland og svo ofan í skóga í Þórsmörk.

Björn úr Mörk gat séð mannareiðina og fór þegar til fundar við þá. Þar kvöddu hvorir aðra vel. Sigfússynir spurðu að Kára Sölmundarsyni.

„Fann eg Kára,“ segir Björn, „og var það nú fyrir mjög löngu. Reið hann þaðan norður á Gásasand og ætlaði til Guðmundar hins ríka og þótti mér nú sem hann mundi heldur óttast yður. Þóttist hann nú mjög einmani.“

Grani Gunnarsson mælti: „Meir skyldi hann þó síðar óttast oss. Mun hann svo fremi vita að hann kæmi í kast við oss. Hræðumst vér hann nú alls ekki er hann er einn síns liðs.“

Ketill úr Mörk bað hann þegja og hafa engi stóryrði frammi. Björn spurði nær þeir mundu aftur.

„Nær viku munum vér dveljast í Fljótshlíð,“ sögðu þeir. Sögðu þeir honum hvenær þeir mundu á fjall ríða. Skildu þeir við þetta. Riðu nú Sigfússynir til búa sinna og urðu heimamenn þeirra þeim fegnir. Voru þeir þar nær viku.

Björn kemur nú heim og finnur Kára og sagði honum allt um ferðir Sigfússona og fyrirætlan þeirra. Kári kvað hann hafa sýnt í þessu mikla trúlegleika við sig.

Björn mælti: „Það ætlaði eg hættra nokkurum manni en mér ef eg héti trausti mínu eða umsjá að þeim skyldi mun í fara.“

Húsfreyja hans mælti: „Fyrr væri illa en þú værir drottinssviki.“

Kári dvaldist þar sjö nætur síðan.