Njála, 017

Chapter 17

XXX.

ENSKA

Kafli 17

Glúmur kvaddi menn til ferðar með sér en Þjóstólfur bjóst og fór með Glúmi. Þeir fóru upp Reykjardal hinn syðra og svo upp hjá Baugagili og svo suður til Þverfells en suma sendi hann til Súlufjalla og fundu þeir allir offjár en sumir fóru í Skorradalsleit. Og þar kom að þeir voru tveir sér, Glúmur og Þjóstólfur. Þeir gengu suður frá Þverfelli og fundu þar sauði skjarra og eltu sunnan að fjallinu. Komust sauðirnir upp á fjallið fyrir þeim. Ámælti þá hvor þeirra öðrum og mælti Þjóstólfur við Glúm að hann hefði til engis afla nema brölta á maga Hallgerði.

Glúmur mælti: „Án er illt gengi nema heiman hafi. Eg skal taka hæðiyrði af þér þar sem þú ert þræll fastur á fótum.“

Þjóstólfur mælti: „Það skalt þú eiga til að segja að eg er eigi þræll því að eg skal hvergi undan þér láta.“

Þá reiddist Glúmur og hjó til hans með handöxi en hann brá við sinni öxi og kom í fetann og beit í ofan um tvo fingur. Þjóstólfur hjó þegar í móti með öxi sinni og kom á öxlina og tók í sundur axlarbeinið og viðbeinað og blæddi inn úr sárinu. Glúmur greip til Þjóstólfs annarri hendi svo fast að hann féll við. Glúmur mátti ekki halda því að dauðinn fór á hann. Þjóstólfur huldi hræ hans með grjóti og tók af honum gullhring.

Hann gekk þar til er hann kom til Varmalækjar. Hallgerður var úti og sá að blóðug var öxin.

Hann mælti: „Eigi veit eg hversu þér mun þykja. Eg segi þér víg Glúms.“

„Þú munt því valda,“ segir hún.

„Svo er,“ segir hann.

Hún hló að og mælti: „Eigi ertu engi í leikinum.“

„Hvert ráð sérðu fyrir mér nú?“ sagði hann.

„Farðu til Hrúts föðurbróður míns,“ segir hún, „og sjái hann fyrir þér.“

„Eigi veit eg,“ sagði Þjóstólfur, „hvort þetta er heilræði en þó skal eg þínum ráðum fram fara um þetta mál.“

Tók hann þá hest sinn og reið vestur á Hrútsstaði um nóttina. Hann bindur hest sinn á bak húsum, gengur síðan til dyra og lýstur á högg mikið. Eftir það gengur hann norður um húsin. Hrútur hafði vakað. Hann spratt upp skjótt og fór í treyju og kippti skóm á fætur sér, tók upp sverð sitt. Hann vafði möttli um vinstri hönd sér og upp um handlegginn. Menn vöknuðu við er hann gekk út. Hann sá mann mikinn að húsbaki og kenndi þar Þjóstólf. Hrútur spurði tíðinda.

„Eg segi þér víg Glúms,“ segir Þjóstólfur.

„Hver veldur því?“ segir Hrútur.

„Eg vó hann,“ segir Þjóstólfur.

„Hví reiðst þú hingað?“ segir Hrútur.

„Hallgerður sendi mig til þín,“ segir Þjóstólfur.

„Eigi veldur hún þessu þá,“ segir Hrútur og brá sverðinu.

Þetta sá Þjóstólfur og vildi eigi verða seinni og höggur þegar til Hrúts. Hrútur brást skjótt undan höggvinu og laust vinstri hendi utan á hlýr öxinni svo snart að öxin hraut úr hendi Þjóstólfi. Hrútur hjó með hægri hendi á fót Þjóstólfs fyrir ofan knéið svo að litlu loddi við og hljóp að honum í því og hratt honum hart. Hrútur hjó þá í höfuð Þjóstólfi og veitti honum banasár. Þjóstólfur féll á bak aftur. Þá komu út húskarlar Hrúts og sáu veg um merki. Hrútur lét færa Þjóstólf í braut og hylja hræ hans. Síðan fór Hrútur að finna Höskuld og sagði honum víg Glúms og svo Þjóstólfs. Honum þótti skaði í láti Glúms en þakkaði honum vígið Þjóstólfs.

Litlu síðar spyr Þórarinn Ragabróðir vígið Glúms bróður síns. Hann ríður við tólfta mann vestur á Höskuldsstaði. Höskuldur tók báðum höndum við honum og er hann þar um nóttina. Höskuldur sendir þegar eftir Hrúti að hann kæmi þangað. Hann fór þegar. Og um daginn eftir töluðu þeir margt um vígið Glúms.

Þórarinn mælti: „Vilt þú nokkuru bæta mér bróðurinn því að eg hefi mikils misst?“

Höskuldur svaraði: „Eigi drap eg bróður þinn og eigi réð dóttir mín honum bana en þegar Hrútur vissi þá drap hann Þjóstólf.“

Þá þagnaði Þórarinn og þótti vandast málið.

Hrútur mælti: „Gerum við góða ferð hans. Hann hefir víst mikils misst og mun það vel fyrir mælast og gefum honum gjafir og sé hann vinur okkar alla ævi síðan.“

Og fór þetta fram að þeir gáfu honum gjafir, bræður, og reið hann suður aftur.

Þau Hallgerður skiptu um bústaði um vorið og fór hún suður á Laugarnes en hann til Varmalækjar. Og er Þórarinn úr sögunni.