Njála, 029
| Njáls saga (Table of Contents) | |||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36 | 37 | 38 | 39 | 40 | 41 | 42 | 43 | 44 | 45 | 46 | 47 | 48 | 49 | 50 | 51 | 52 | 53 | 54 | 55 | 56 | 57 | 58 | 59 | 60 |
| 61 | 62 | 63 | 64 | 65 | 66 | 67 | 68 | 69 | 70 | 71 | 72 | 73 | 74 | 75 | 76 | 77 | 78 | 79 | 80 | 81 | 82 | 83 | 84 | 85 | 86 | 87 | 88 | 89 | 90 |
| 91 | 92 | 93 | 94 | 95 | 96 | 97 | 98 | 99 | 100 | 101 | 102 | 103 | 104 | 105 | 106 | 107 | 108 | 109 | 110 | 111 | 112 | 113 | 114 | 115 | 116 | 117 | 118 | 119 | 120 |
| 121 | 122 | 123 | 124 | 125 | 126 | 127 | 128 | 129 | 130 | 131 | 132 | 133 | 134 | 135 | 136 | 137 | 138 | 139 | 140 | 141 | 142 | 143 | 144 | 145 | 146 | 147 | 148 | 149 | 150 |
| 151 | 152 | 153 | 154 | 155 | 156 | 157 | 158 | 159 | |||||||||||||||||||||
Chapter 29
XXX.
ENSKA
References
Kafli 29
Gunnar fór utan og Kolskeggur með honum. Þeir sigldu til Túnsbergs og voru þar um veturinn. Þá var orðið höfðingjaskipti í Noregi. Var þá dauður Haraldur gráfeldur og Gunnhildur. Réð þá ríki Hákon jarl hinn illi Sigurðarson, Hákonarsonar, Grjótgarðssonar. Móðir Hákonar var Bergljót, dóttir Þóris jarls. Móðir hennar var Ólöf árbót. Hún var dóttir Haralds hins hárfagra.
Hallvarður spurði Gunnar ef hann vildi ráðast til Hákonar jarls.
„Eigi vil eg það,“ segir Gunnar. „Átt þú nokkuð langskip?“ segir Gunnar.
„Á eg tvö,“ segir hann.
„Þá vildi eg að við færum í hernað,“ segir Gunnar, „og réðum menn til með okkur.“
„Það vil eg þá,“ segir Hallvarður.
Síðan fara þeir til Víkurinnar og taka þar skip tvö og bjuggust þaðan. Þeim varð gott til manna því að mikil ágæti voru sögð frá Gunnari.
„Hvert vilt þú?“ segir Gunnar.
„Austur til Hísingar. Eg vil,“ segir Hallvarður, „á fund Ölvis frænda míns.“
„Hvað vilt þú honum?“ segir Gunnar.
Hann svaraði: „Hann er góður drengur og mun hann fá okkur nokkurn styrk til ferðarinnar.“
„Förum við þangað þá,“ segir Gunnar.
Þegar er þeir voru búnir héldu þeir austur til Hísingar og höfðu þar góðar viðtökur.
Skamma stund hafði Gunnar þar verið áður Ölvi fannst mikið um hann. Ölvir spurði um ferð hans. Hallvarður segir að Gunnar vill í hernað og afla sér fjár.
„Það er engi ætlan,“ segir Ölvir, „þar sem þér hafið lið ekki.“
„Nú megið þér og við auka,“ segir hann.
„Eg ætla gott að styrkja Gunnar að nokkuru,“ segir Ölvir, „og þóttú eigir frændsemi að telja við mig þá þykir mér þó meiri slægur til hans.“
„Hvað viltu nú þá til leggja?“ segir hann.
„Langskip tvö, annað tvítugsessu en annað þrítugsessu.“
„Hver skal þau skipa?“ segir hann.
„Eg skal skipa húskörlum mínum annað en bóndum annað. En þó hefi eg frétt að ófriður er kominn í ána og veit eg eigi hvort þið komist í braut því að þeir eru í ánni.“
„Hverjir?“ segir hann.
„Bræður tveir,“ segir Ölvir, „heitir annar Vandill en annar Karli, synir Sjólfs hins gamla úr Gautlandi austan.“
Hallvarður segir Gunnari að Ölvir hafði lagið til skipin við þá. Gunnar varð glaður við það. Þeir bjuggu ferð sína þaðan þar til er þeir voru albúnir. Þeir Gunnar gengu fyrir Ölvi og þökkuðu honum. Hann bað þá fara varlega fyrir þeim bræðrum.
