Njála, 127

Chapter 127

FLOSI'S JOURNEY FROM HOME.

Flosi busked him from the east when two months were still to winter, and summoned to him all his men who had promised him help and company. Each of them had two horses and good weapons, and they all came to Swinefell, and were there that night.

Flosi made them say prayers betimes on the Lord's day, and afterwards they sate down to meat. He spoke to his household, and told them what work each was to do while he was away. After that he went to his horses.

Flosi and his men rode first west on the Sand. Flosi bade them not to ride too hard at first; but said they would do well enough at that pace, and he bade all to wait for the others if any of them had need to stop. They rode west to Woodcombe, and came to Kirkby. Flosi there bade all men to come into the church, and pray to God, and men did so.

After that they mounted their horses, and rode on the fell, and so to Fishwaters, and rode a little to the west of the lakes, and so struck down west on to the Sand (2). Then they left Eyjafell Jokul on their left hand, and so came down into Godaland, and so on to Markfleet, and came about nones (3) on the second day of the week to Threecorner ridge, and waited till mid-even. Then all had came thither save Ingialld of the Springs.

The sons of Sigfus spoke much ill of him, but Flosi bade them not blame Ingialld when he was not by, "But we will pay him for this hereafter."

Kafli 127

Nú er þar til máls að taka að Bergþórshvoli að þeir Grímur og Helgi fóru til Hóla, þar voru þeim fóstruð börn, og sögðu móður sinni að þeir mundu ekki heim um kveldið.

Þeir voru í Hólum allan daginn. Þar komu fátækar konur og kváðust komnar að langt. Þeir bræður spurðu þær tíðinda. Þær kváðust engi tíðindi segja „en segja kunnum vér nýlundu nokkura.“

Þeir spurðu hver sú væri og báðu þær eigi leyna. Þær sögðu svo vera skyldu.

„Vér komum að ofan úr Fljótshlíð og sáum vér Sigfússonu alla ríða með alvæpni. Þeir stefndu upp á Þríhyrningshálsa og voru fimmtán í flokki. Vér sáum og Grana Gunnarsson og Gunnar Lambason og voru þeir fimm saman. Þeir stefndu hina sömu leið. Og kalla má að nú sé allt á för og flaugum um héraðið.“

Helgi Njálsson mælti: „Þá mun Flosi kominn austan og munu þeir allir koma til móts við hann og skulum við, Grímur, vera þar Skarphéðinn er.“

Grímur kvað svo vera skyldu og fóru þeir heim.

Þenna aftan hinn sama mælti Bergþóra til hjóna sinna: „Nú skuluð þér kjósa yður mat í kveld að hver hafi það er mest fýsir til því að þenna aftan mun eg bera síðast mat fyrir hjón mín.“

„Það skyldi eigi vera,“ sögðu þau.

„Það mun þó vera,“ segir hún, „og má eg miklu fleira af segja ef eg vil og mun það til merkja að þeir Grímur og Helgi munu heim koma áður menn eru mettir í kveld. Og ef þetta gengur eftir þá mun svo fara fleira sem eg segi.“

Síðan bar hún mat á borð.

Njáll mælti: „Undarlega sýnist mér nú. Eg þykist sjá um alla stofuna og þykir mér sem undan sé gaflveggurinn en blóð eitt allt borðið og maturinn.“

Þá fannst öllum mikið um þetta nema Skarphéðni. Hann bað menn ekki syrgja né láta öðrum herfilegum látum svo að menn mættu orð á því gera „og mun oss vandara gert en öðrum að vér berum oss vel og er það að vonum.“

Þeir Grímur og Helgi komu heim áður borð voru ofan tekin og brá mönnum mjög við það. Njáll spurði hví þeir færu svo hverft en þeir sögðu slíkt sem þeir höfðu frétt. Njáll bað engan mann til svefns fara og vera vara um sig.